De Revisor. Jaargang 21

[p. 46]

Jan Kuijper
Sonnetten

De tombe van Michelangelo Buonarroti

Mijn woorden gaan zoals u ademhaalt.
Ze wachtten, wachtten in de dunne lucht
zoals een beeld in marmer. En uw zucht
heeft ze verlost en naar zich toe gehaald
en zij zijn in uw longen afgedaald
en wat maar een gerucht was werd gerucht -
het gerucht zonder gerucht overbrugt
de stilte waar de stem van Stentor faalt.

Mijn Mentor ben jij, jij staat achter mij
en leest over mijn schouder, en als ik
iets verkeerd opschrijf, wordt het vanzelf goed:
ik voel mijn hart te keer gaan net als jij -
geen stipte steen, geen keihard klokgetik
maar kloppend vlees en ademhalend bloed.

[p. 47]

De tombe van John Keats

Van sterfelijk onsterfelijk te maken
lukt iedereen die in het heden leeft
en ons in het bijzonder. Wie niets heeft
zal ook dat aan zijn hoop of spijt kwijtraken,
maar wie het leven iets bijzonders geeft,
wie vandaag verder nergens naar wil haken
heeft meer gewonnen dan wie bij het schaken
de kwaliteit behaalt, want nog steeds streeft

die naar het hele punt. Wij zijn er al.
Er zweeft ons iets moois voor ogen, een vaas
misschien waarop het innigste gebaar
van liefde is uitgebeeld. Tot na de val
zijn wij de tijd, zijn wij de dood de baas -
zij lijmen onze scherven aan elkaar.

[p. 48]

De tombe van Gysbert Japix

Met eigen glans geglansde glans!
...glans met zalmglans glanzend...
Met eigen glans geglansde glans!
...glans met zalmglans glanzend...
Met eigen glans geglansde glans!
...glans met zalmglans glanzend...
Met eigen glans geglansde glans!
...glans met zalmglans glanzend...
Met eigen glans geglansde glans!
...glans met zalmglans glanzend...