De Revisor. Jaargang 20

[p. 37]

Benno Barnard
Ik

As long as the self can say ‘I’, it is impossible not to rebel
W.H. Auden

Wat ben ik alles bij elkaar
meer dan een ego dat uitdijt
in het omringende duister,
als een heelal zonder mythologie
en niet gevallen uit de hand
van een of andere godheid?
Gadegeslagen heb ik de tijd
in mijn tegenwoordige stad,
het rot worden van de zomer,
de herfst die de hoek omsloeg
in het pak dat mijn vader droeg;
en toen de winter intrad,
heb ik gezocht de privacy
van iedereen in de Entrepôt,
waar ons vlees was vergaderd
en gedronken werd op het niets
en de ongeschapen minnaar
die het lelijke meisje vroeg.
Maar nu ik dit heb gezegd
gebeurt er onverhoopt iets,
openbaart zich plotseling iemand
aan mijn narcistische niemand
in de kamer waar ik zit:
angstaanjagend aanraakbaar
in het weerkaatsende raam
nadert een man deze tafel,
en ik hoor de vreemde stem
van een moderne middeleeuwer
of een heilige stotteraar,
mij roepende bij mijn voornaam.
‘Heel jouw ik is een ketterij.’
Zo klinkt het atonale accent
van mijn grootvader zaliger,
de kapper van menselijk haar
die mij nooit heeft gekend,
en onder de sterrennevel
van het schiftende verstand
krimp ik ineen tot mijn navel.
De stilte herademt langzaam,
terwijl ik nog kijk naar de nacht
en op dit ondeelbaar moment
uitsluitend mijzelf aanschouw,
gebogene over spiegelschrift -
en ik begrijp dat de mens is
het kind van Copernicus,
en ook een demonische mus
die willoos ter aarde valt.
Ik weet dat ik mij niet liefheb.