De Revisor. Jaargang 20

[p. 4]

[1993/6]

A.F.Th. van der Heijden
Kersenkoningin en donderbeestjes

Pa,

toen mij gevraagd werd naar passende muziek voor deze bijeenkomst, dacht ik onmiddellijk aan Chopin. Lang geleden heb jij een film gezien over het leven van Chopin, en daarin werd getoond - zo vertelde je keer op keer met ontzag - hoe de grote pianist letterlijk ‘het bloed uit zijn vingers speelde’. Later probeerde ik je te corrigeren: Chopin leed aan tb, dus het zullen eerder zijn aangetaste longen zijn geweest die tijdens de laatste concerten de witte toetsen rood deden kleuren. Maar elke volgende keer dat je erop terugkwam, moesten de vingers van de componist het weer ontgelden. ‘Zoals díe spelen kon - nou, jongen, het bloed uit zijn vingers!’

Ik begreep het wel. Je had een hart als een Zuiderzeegemaal, een lever als een held, een maag die zelfs in zwerende toestand nog eieren met spek aankon... maar al sinds je geboorte waren jouw longen het zwakste aan je. Dus verdrong je, op de bekende Freudiaanse wijze, het detail van de bloedopgevende longen van Chopin.

Toch heb ik als kind meer dan eens reden gehad de werking van jouw gefnuikte borstkas te bewonderen. Op je nachtkastje in het ziekenhuis zag ik afgelopen zondag een bakje met de eerste kersen van het jaar staan, en dat deed me denken aan de keren, vroeger, dat je me achterop de fiets meenam naar de verkiezing van de Kersenkoningin in Mierlo. De ‘schoonste van het dorp’ was het ene jaar wat mooier dan het andere, maar de stoet van praalwagens was altijd vol uitbeeldingen in de trant van ‘Zo Komen Snoepers Te Pas’, en dat ging natuurlijk over de kersen.

Op het eind van zo'n snikhete verkiezingsdag

[p. 5]

rook jij, na het passeren van de laatste praalwagen, aankomend onweer. Nooit eerder had ik je zo lang achtereen zo hard zien fietsen. De hele weg van Mierlo naar Geldrop werd, om de bui voor te blijven, in vliegende vaart afgelegd, en dat bewees dat je wel degelijk ‘lucht’ had, als het erop aankwam. We droegen allebei ons zondagse witte overhemd, dat tijdens de rit - vooral dat van jou - steeds meer bespikkeld raakte met donderbeestjes, waarvan hele, groezelige wolken laag boven de Mierlose weg hingen. Dat harde rijden, waarbij je af en toe over je schouder brulde ‘of ik er nog wel was’, schiep, samen met dat zwarter en zwarter worden van onze overhemden, iets samenzweerderigs, en voor mij had de rit, ondanks donder en bliksem, nooit hoeven ophouden.

Maar hoe gaan die dingen? Na de afslag de Nuenenseweg op haalde het Mierlose onweer ons alsnog in. Voordat de wolkbreuk de donderbeestjes van ons zondagse goed had kunnen spoelen, vluchtten we binnen bij een kennis, de doodgraver Van Wijk, die daar naast het protestantse kerkhof woonde. Ik ga nu voorbij aan de vraag hoe verstandig het is, uit symbolisch oogpunt, om voor een onweer bij een doodgraver binnen te vluchten, maar wat ik nog even zeggen wilde, is dit:

We zijn blij dat we je ook zo, vol lucht en kracht voor de bui uit fietsend, kunnen blijven herinneren, na alle voorbije weken waarin we je naar adem hebben zien snakken tot je alleen nog naar je laatste adem snakte.

Wel hoop ik dat je nu eindelijk, stilzwijgend uiteraard, wilt toegeven dat het niet de vingers van Chopin waren die zijn grootste zwakheid uitmaakten. Dat, en dat alleen, had ik nog met je te verrekenen.

De benauwdheid is nu verdwenen. Rust ontspannen uit. De dood is slechts het leven dat met een welverdiend pensioen gaat.

Pa, bedankt voor alles. Dag.

Amsterdam, 17 juni 1993