De Revisor. Jaargang 20

[p. 26]

Maria van Daalen
Gedicht

1

Iemand moet de bloedlijn uitstippelen
met familie, vrienden en kennissen.
Niemand ontsnapt langs zijn bloedlijn.

De enige opening is de mijne,
het is de beweging die ik bewoon
en waarin ik elke morgen opsta.

zo licht als het lichaam
waarin mijn adem zich moet samentrekken:
ook ik ben een drager van zaaigoed

dat uitloopt, vooruitloopt op
dat op tijd in de grond moet.

2

Iemand moet de spiegel: wederzijds
het meisje en de ivoren dood,
handvat van ijzer.

Er schuilt geen hapgrage
engel achter mijn schouder, geen
duizelingwekkende verte.

maar het geluid van een scheermes
dat ijzer rijmt op leder,
dat druppelt:
dat strijkt en vluchtig
over en weer mijn gezicht vult.

[p. 27]

3

Iemand moet de kantlijn spinnen,
iemand moet zich afrollen langs de rand.

Zo onzichtbaar als het begint: dood
vouwt de eerste bloedcellen open
en blijft maar bonzen, kloppen,

zacht onder de huid van een blonde
heuvel. Wat ruist daar toch, is het
alweer die oneindige, je weet wel -

Lichamen vol zee: ik beweeg mij naar onderen,
het gewicht trekt mij steeds zwaarder naar onderen.

4

Wie kust in de zomer een mond vol honing,
eet een bij en spreekt: angel.

Engel die hier in het net is gevangen,
kaatsend tussen twee blinkende lippen

haak naar een uitweg, vleeskleurig
geborgen; er is geen beginnen maar bijna

verkrijg je de bloedende
vrijheid, de keel
zwelt al aan tot luchtledig.

[p. 28]

5

Iemand moet zijn lichaam aandragen
en zijn geschiedenis vullen met ritmisch pulserend bloed.

Ik leg mij neer in de opening,
gewikkeld in dit gedicht als in een laken
en wacht tot het zand wordt gestort.

In de diepte leg ik mij neer
en luister naar de bewerking van grond
die vlees afgraast en langzaam door merg kruipt.

Dan moet iemand zeggen: ‘aarde’
en iemand gaat staan aan de rand.
Ook loopt hij alle woorden langs.
Zoemend als een wilde herinnering
klauwt taal zich vast aan het weefsel.

Maar zolang het bloeiende gras niet wortelt in de hoofdhuid
danst de beer niet in de stembanden,
iets hoger zoekend naar honing.

Zolang de schouderbladen de grond ondersteunen
en dan hun steen optillen en vergeten,
kan de bron van tranen niet opdrogen,
kunnen de bijen niet ontsnappen uit de schedel.

Iemand moet zeggen: ‘aarde’
en zijn lichaam verdwijnt tot de rand
van zijn naam, die zich voortzet,
die wordt voorgelezen - een tongdikte
verschil tussen adem en ik ben.