De Revisor. Jaargang 20



[pagina 51]
Staf de Wilde wat hij doet: koorddansen, toeschouwers overbluffen die niet ophouden met tuimelen; vuurspuwen in een brandende stad en waar dat goed voor is: indruk zal-ie maken, een imprint een watermerk in het Boek van Rozen en van Wind een schakeling verborgen in huiden en luide oplichtend als die raken een code in de genen van passanten die ze in geen jaren kraken het onwisbare kortom in schaduwen die verschuiven over water en later, wat laat zich betrappen, wat houdt stand: voetzolen in gestolde modder, in verharde lava na de brand - het snapshot van een poging tot ontsnappen misschien is het vergeefse in het gebaar een dode vader een god die niet meer toeziet die gezegd heeft: ze doen maar dan beweegje halverwege en je breekt de dans weer af die valt als een portret uit een kader misschien maar de vergeefse stap gaat niet halverwege die kan het geraamte in de gedaante zien en de vorm weigert zijn volledigheid afwezigheid wil snoeven: d'r is flauw een beeld van de moeder, van niet meer hoeven d'r is een beeld, een been dat over jou komt liggen zoals over krachteloze, niet meer krabbende vingers, een steen