De Revisor. Jaargang 19

Christine D'haen

Het

‘In den hemel, op de aarde, en op alle plaatsen.’

Zo levensbezig met zijn vlinderslurfje, mijn
ogenblik verblindend trillend met zo'n pronk
van vlerk en hap! de mooie vogel snapt, de vonk
gedoofd. Het vormt, ontvormt, hervormt zijn ritmisch Zijn.

Het Al, dat wordt, was, is, eeuwig met een begin,
de folteraar, de volkerenmoordenaar, de wond,
te Brugge op de Burg, helaas, Holiday Inn.
Hoe het denken, zichzelf verwensend door mijn mond?

Het leert, subliem en gruwzaam, kent zichzelf en lijdt,
streeft slechts in ziel naar liefde, goedheid. Lelijkheid
ontaardt Het door de mens, toch is het altijd Al.

Tijd dringt. Ik moet Het denken: als de octopus
én kreeft, de wetenschap van Het. Allicht geen mus
valt ooit buiten het nest, het nest is overal.