De Revisor. Jaargang 19

[p. 26]

Lloyd Haft

Aju studente

Thuis met tot ziens
schiet je mouw een hand uit
zo sterk als een jonge asperge
en even zo lang.

Ik met m'n sneeuw. Weke vlokken
die dwars door mijn stilte je zonnevlekken
bestoken met zoenen zo wit
als mijn overleden over-oma.

Je glimlacht maar wij horen het:
hoe je fietsketting rinkelt, akkers
barsten. Groene lancetten
komen op.

Ik heb, ik geef allang geen handje,
mijn vingers kringelen om een steel, bezem,
schop om vannacht de straten vrij te maken na
de grootste sneeuwstorm die nergens plaatshad.

[p. 27]

Schuldeiser

‘Uw naam fluisteren is een kus’
wanneer mijn lippen door kou
met winters licht beschenen
als een bloem opengaan

en de mantel die mijn leden zouden worden
opstaat en als hongerhebbend mens
(golem van mijn langste nood)
de dag vol grijzen doorsteekt,

recht doet gelden op taal zo soepel
als toch nog mijn beenderen
wanneer vandaag de hazelaar haar naam
wil weten en de vlok haar bestemming.

Bij de watermolen

Waar jij je hand verroert
staat een deur open, wordt
in mij geademd.

Waar je pols op mijn weg
haar stilte ontvouwt
wordt mij gewezen

plaats in het luw van de wielen:
waar water vindend over steen
beweegt, niet vraagt.

Lezend in de puurte
die vingers in elkaars verlengde
vermogen te vermoeden

vervolgen mijn lippen
je wet:
de kus die mij geeft ontstaat

in mist
die boven de steenrand
oprijst

als ware 't om te wijzen.

[p. 28]

Weide

Rups op m'n revers:
ligplaats gevonden

zag ik mijn leden
terug in je oog

thuis in je blauw
met deinend erachter

- een pauw spreidt sidderend haar staart -
een regenboog van wilde irissen.

Als golven die nu licht
nu donker laten horen

hieven je knieën de einder
op in overvloed.

Het gras met paarse kronen
bukte voor mijn botten

en waar de halmen weken
zag ik op het voorland staan

twee witte veulens
die ademden.

Voltreffer

Je hand op m'n hart.

Mijn pijn en je lichaam tekens
van de ene taal.

Eén zien verbreidend
wuiven we even in dezelfde wind

enkelvoudig riet
geborgen in een afgrond van licht

als windbloem tot aan de voet gespleten
door één pijl,

één keer kennen.