De Revisor. Jaargang 18

[p. 50]

Koos Geerds

Hermelijn

In het oog in het hart, pijlsnel
verliefd op jouw sporen ben ik
jouw kroondomein binnengedrongen;
je staat voor de aanval gekromd,
maar m'n schatje, een jagende buik
zonder zaad is een nest zonder jongen.

Jouw bont zal rusten op dons naast
het mijne, op een ochtend met bloed
tussen de doodmoede tanden
worden wij slapend gevonden, de leden
gestrekt na de daad van de soort,
het floers van de drift gestold in de ogen.

Vleermuizengrot

Een nieuwe nacht met nieuwe mogelijkheden:
Sesam, open u! Duizenden kubieke meters
tarten de vleugels. Het spraakorgaan zegt klik.
De membranen noteren het even. Tikketik. Slik.
In microscopische doseringen wordt anoniem
geseind en toegebeten. Een mug is minder dan een kik.
De aardbol gonst van ons gewemel. Klankkoepel. Voortplanting.
Spijsverteringscyclus. Bloedsomloop. Keutels.

Soms, tijdens een paring, zou ik alleen willen zijn
met jou, je naam weten, je beminnen. En kijken, kijken...

[p. 51]

Das

Mijn burcht herbergt eeuwenoude kamers,
die ruim zijn en met lucht gevuld.
Mijn zolen gaan de vertrouwde paden.
Opwellende honger maakt mij geducht
rond wespennesten en paringsplaatsen.
Ik leef van geruchten en fabels.

De aarde zucht onder de last van kraters.
's Winters droom ik van wanhoopsdaden
tegen het leger dat onstuitbaar oprukt.

Zeehond

Het toegeeflijkste lichaam,
het ontoegankelijkste voor de zee;
zijn oren zijn verzonken schelpen,
zijn kijken is nooit afgerond,
hij zwemt in donker water
waar onraad is en prooi;
de leegte van de zee
erkent hij niet, behaaglijk
wentelt hij zich om.