De Revisor. Jaargang 16

[p. 36]

Albert Schaalma

Treatise on Malus, Rosacaea

Zegt mij de buitenkant
van een ivoren bal
omsloten door mijn hand
iets meer dan ik al
wist van deze vrucht van
louter kennis?

Ik denk mij binnen in
een appel, als het vruchtbegin
dat tot zijn vrucht geworden is
door de verrijzenis
uit eigen vlees,
bevattend goed en kwaad
en wat ooit bloesem is geweest.

Rond wat als middelpunt bestaat
voel ik de strakke huid
waarmee ik op de aarde lig
en dat de grond met zachte hand zich
om mijn ronding sluit
tot zegening alom.
Mij is de roos. Ik kom.

Lehrbuch der physikalischen maßstäbe

Niets is moeilijker dan
stroomafwaarts een rechte lijn
te volgen die niet eerder kan
bestaan totdat mijn passen zijn
gezet. En dat terwijl het licht
aan alle zijden krakend inslaat,
elke klaproos zichtbaar lijdt
in de hitte die mij op de hielen zit,
hondsdraf mij vervolgt en ik dit
hijgend voorblijf, in het stof bijt,
daar de dorst ontloop totdat de veldfles leeg
is waardoor spoedig het gewicht
van het ontbrekend water
groter is dan wat ikzelf weeg.
Maar alleen de weg bestaat er.
Van de put waarin de zon zich
loodrecht spiegelt tot de volle wijnstok
waar ik ooit eens aankom, neerlig
en dan van de lijster hoor
waartoe een zwaluw niet in staat is.

[p. 37]

Zur optischen bestimmung der körner

Alsof de eeuwen op mij
neerzien nu ik kruipend in
hun schaduw bij
dit schuine zijvlak scherp begin
te zoeken naar elk priemgetal
dat als een korrel zand
uit deze woestenij
niet door de zeef van E. zal
vallen maar waardoor de rij
getallen door mij met de hand
uiteindelijk wordt
voltooid. Blijft de telling
even, d.w.z. dat ik 1 te kort
kom, dan moet op de helling
in de tijd elk klein
partikel worden opgemerkt
en op de korrel zijn
te nemen daar de wetenschap
waarlangs ik voortschrijd, stap
voor stap de kruimels telt.
En dat het losse zand niet
in mijn oog raakt
daar het dan niet ziet
dat o.a. ook het zaadje van
de klokjesbloem als telwoord geldt
en zo de rij oneindig maakt
wat mijn intern geheugen niet kan

Philosophiae naturalis principium

Nu een laatste sneeuwvlok
binnen mijn bereik valt
en haar zwaarte in dit woord
genoemd verliest,
krijg het de massa van een brok
materie dat zich samenbalt
terwijl het mij doorboort
en dit gedicht kiest
om in op te gaan
waarna van binnenuit
een schokgolf stuit
op een gedachte die ontstaan
moest, dat gedicht tot ster wordt
in een ruimte die ik afsluit
met de druk van hevig wit
tot de verdichting instort
en de as als sneeuw dit
zo geformuleerd herhaalt: