De Revisor. Jaargang 16

[p. 7]

Hans R. Vlek

Ciao benvenuto

Aan 't eind van een rijk en strijdbaar leven
schreef jij 't meesterwerk der Renaissance.
Koningen, pausen en de Medici's: jij zag ze
komen en gaan, tuk op je penningen en beelden

en die door Ephesus' Diane geleide kunstsmedershand:
Trek je hartsvanger in 'n Toscaner steeg, ont-
laad je musket op 'n onbewerkt borstkuras! Ontbrand!
Breng ons voor altijd terug in die morsige straten

van Venetië en Rome, en 't katholiek gevang
dat je in geloof en doodsnood zo secuur beschreef!
Film ons de gelaten van jaloerse prelaten, herleef
en zing ons van je sulfietloze wijn de eeuwige zang!

Benvenuto, speel ons de fluit uit je jeugd
en snijd ons de tautologische Firenzer florijn
met jouw portret daarop in Lydische metalen!
En laat de gekken voor 't goud betalen!

[p. 8]

Mozes

't Verzilverd pad van Amon naar Kreta
tussen 't breekbaar schriftriet in de nacht.
Halfgeklede courtisanes op hofharpen
bezingen de jacht van de hoogschedelige koning
die bij zachtwalmend licht de beker heft.
Tussen feestelijke fresco's
en het zwijgend hardsteen van Horus,
Apis, Osiris en Seth buigen slanke gestalten
voor het felglanzend schild van een kever.

Een man met begin van baard kent,
via de fabels van z'n hebreeuwse volk en sekte
de hybris van deze veelvoudige gekte.
Cultuur en beschaving verblinden hem niet.
Jahwe: 'n naam als een zeldzame wolk die,
ondoordringbaar zelfs voor 't vlammend hemeloog
van Re, regen en toornige bliksem brengt, oorzaak
bergt vanwaar dit alles zengt
in uiterwaarden van zand.
Een man met begin van baard, wiens
schedel van logika brandt.

De gigantische God der Goden
sprak tot de onbespraakte
terwijl in de hofvijver 'n kikker
als 'n mythisch omen kwaakte
en Cheops, al zo'n duizend jaar dood, kromp
tussen schilderingen in z'n koele, kleine kamer.

[p. 9]

II

 

Mozes, lichtgeletterde toonbroodproever

 

in tabberd en sandalen achter de ark.

 

Staf, slang, wervelkolom:

 

 

 

Mozes als mistige fabel

 

of als ruggegraat, begin van norm of maat

 

vastend op een bergtop met de Stem

 

die een gestalte aanneemt.

 

 

 

Mozes, als lichaam in het eigen lichaam,

 

mannenzaak vol toornige baardgroei,

 

archetypisch hiëroglief dat met elke stap

 

en adem meereist tot het

 

beloofde land van de dood -

O vlieg mij

Om in de abdij van Westmalle, bij
vallende zon tussen de tuinebomen,
zacht 'n vers voor zich te dromen
als was 't hemelrijk aldaar gekomen!

Om er bij incunabel in de rijke
bibliotheek, met het beroemde huisbier
in 'n avondmaalskelk als quasi-leek
of grofbekeerde heiden abt en prior
tot geluksextazen te verleiden!

O vlieg mij naar 't land der Belgen
om er in waterzooi als in gothiek te zwelgen,
dat eeuwig onderschat gebied
van Minne's en Ostayen's lied!

Waar Europa's bloem begraven ligt
als 'n ongeschreven tragisch heldendicht
waarbij de hele Homerus zou verbleken
als stralend zonlicht in Ardennebeken!