De Revisor. Jaargang 16

[p. 38]

Marc Tritsmans

Kastanjes

Ik zie hen naast elkaar gehurkt
met de handen door de bladeren
woelen. Ze zoeken naar iets kostbaars
dat vooral niet mag verloren gaan.

Ze fluisteren en ik hoor hen lachen
maar gedempt: ze delen de geheimen
waar ik voor altijd buiten sta. Dit
zijn mijn vader en mijn zoon maar

van de zestig jaar tussen hen in
is er geen spoor dat nog naar mij
verwijst. Ze verdwijnen in elkaar

zoals de glimmende kastanjes
vanzelfsprekend verdwijnen
in hun broekzakken.

Op straat

Zij onwennig fier nog met haar jongemeisjes-
stap - te vlug te licht, dat merkt ze zelf
ook wel - en hij: warmte borrelt op en over
alle randen. Geen blik kan nog aan hen voorbij.

Twee lichamen onontkoombaar wentelend
omheen dat nieuwe zwaartepunt tussen
hen in. Want wat is het al onder haar jas
waar hij 's avonds zachter dan zij ooit

de hand op legt. Ze vertellen mekaar wat
het zal worden en merken al angstig hoe elke
onderhuidse beweging hun leven doet rimpelen
tot het voorgoed door elkaar wordt gegooid.

[p. 39]

I Ernst

De vader van mijn vader hij wist niet
hoe het moest: een grootvader te zijn.
Zo zwaar woog wat hij mee moest zeulen
dat een glimlach al verspilling leek.

Laat staan dat hij met ons kastanjes
zou gaan rapen of gewoon wat praten
over spoken en kabouters die toch zonder
twijfel woonden in zijn oude huis.

Hij groeide taai en benig krom onder
het gewicht van alle ernst die hij voor
andere mensen dacht te moeten dragen: geen
warmte kon ooit onder deze last vandaan.

II Aan zee

En elk jaar weer ging hij erheen
en kloeg dat er zoveel wind was
zoveel volk zoveel zand en niets
dan zee. Dit moest het zijn: de

laatste test voor levenslange koppigheid.
Tachtig jaar en met zijn witte haar
zat hij in een strandstoel op de dijk
en wachtte tot iets zou veranderen.

III Mortuarium

Hij had een blauwe pyjama aan en trachtte dat niet
te verbergen. Nooit eerder had ik hem zonder das
gezien: het was dus mis zoals hij daar nu sliep
in een glazen kist. Sneeuwwitje zonder dwergen.

Maar ik wist wel zeker dat wanneer je er tegenaan
zou stoten hij zo weer zou gaan praten eindeloos
en als steeds over politiek en de staat van zijn
verwarming. En verder doen alsof ik niet bestond.