De Revisor. Jaargang 16

[p. 78]

Stefaan van den Bremt

Eén grote waakvlam is de dag. Een baai
van goud en diepblauw is de hemel. Jij
zit in de tuin en kijkt op als een kraai
hikt van de hitte en krast, of op een lei-
en dak gegriffeld wordt. Je zit te schrij-
ven in het eerste leerjaar. Hou je taai,
't is hanepoot en baksteen. Ben je blij-
ven zitten? En nog vind je niet je draai?

Alleen waar vuur heerst, heilig vuur, ontwaakt
de ware schrijfaandrift. Dat vuur volmaakt
het handwerk van het schrijven, een gedreven
aaneenrijgen van letters die gaan leven
en naderhand het woord, de zin, los zand
tot glas versmolten, hard en transparant.

[p. 79]

Met andere ogen

Bij elke blik in de spiegel
leest hij me de les, levens-
groot. En zonder een woord
houdt-ie me 't gezicht voor
dat hij aan mij toeschrijft
en ik herlees.

Schrikken blijf je, telkens als je omziet
en je bent 'm, hij is op jouw levenspad:
de held van de dag tot de laatste snik
die je op kousevoeten op de hielen zit, -
nachten lang lig je te rennen als een gek
om aan die kwelgeest te ontkomen. Nog ben
je niet ik, de wenkende ginds voor je uit
die weer in je slaap zal verzinken. Je bent
de plotselinge uithaal naar de einder en het
begin van de nieuwe zin, de gedachtenstreep
ben je die de held op een zijspoor zet, uit-
weiding weg van het asfalt in het vrije veld.

Bij elke blik in de spiegel
verrijst mijn dubbelganger
en ik lijk dood. En rouwig
schouwt hij met andere ogen
die hij erkent als de mijne
en ik herleef.

Spiegel, open
baar jij de toe
komende in mijn
huid. En ik ga
dicht.