De Revisor. Jaargang 16

[p. 11]

Jan Kuijper

Het graf van Leo Frijda

Het zwart wijkt als een gas. Wil iemand grijpen,
hij zal in gasvorm moeten overgaan.
Ik trek er witte handschoenen bij aan
en krijg zo geen last bij het overtypen.
Ben ik een spook? En kan dat spook mij knijpen?
Kan het bestaan buiten mijn droombestaan?
Kan het een aanval op gifgas doorstaan
als diende dat om tomaten te rijpen?

Ik ben een beetje rood. Je ziet het niet.
Je krijgt het zwart op wit en daarmee uit.
Met wat verbeelding hoor je het geluid
dat ik laat horen en dat mij doorschiet.
Zo val ik uit de ruimte in de tijd.
Weer een blamage voor de eeuwigheid.