De Revisor. Jaargang 14

[p. 35]

H.H. ter Balkt

In een door en door koud vliegtuig, 1

‘Alleen Freud is welkom in Wenen’ Koningin Nefertete, 14de eeuw v.C.

Ik stap in. Van mijn koffer waait het etiket weg. Wat een investeringen! Op het diascherm ‘De Honderdjarige’ van Melle, de piloot is een gek, alle reizigers zijn geronseld uit Illyrië. Het is waterkoud. Er branden vriendelijke lampjes als op een ijskast. Wij vliegen over schervenbergen, boven de gouden beekjes op de zon. Wat een stralen, hoeveel verblinding. Een alwijze houten klok daar in de diepte, stort zich blindelings in een poel.

In een door en door koud vliegtuig, 2

Het kwik kwam. Het kwik daalde af. Heerste. En het was niet goed. En het kwik zag dat het goed was. De winterschilders schilderden sneeuwvlokken op de huizen. De ramen waren klein en lieten maar weinig licht door. Dat kwam door de zonsondergang, razendsnel ging de zon onder. De mestschilders schilderden mest op de sneeuw; dat was in die dagen een professie. Ze werkten nauwgezet voor een laag loon. In de diepte glinsteren kwikthermometers aan de huizen, het zijn klokken waarop je af kunt lezen dat het vriest. Naar het vliegtuig in de gonzende hoogte stijgt het tikken van de kokken op.

In een door en door koud vliegtuig, 3

Wij vliegen onder het gat in de ozonlaag boven Wenen. Op de paleizen druppelen graffiti. Mummies zitten aan een lange tafel en eten goud- en zilverstof. Hun amuletten leggen zij af; hun windselen wikkelen zij langzaam los en winden die om een roerloze gestalte die zij hazeoren hebben opgezet. Je kunt alles heel goed zien door de glazen vloer en door een gat in het dak. De mummies drinken egyptische wijn. Zij zijn herstellende; ze kleumen; ze hebben drie rijen tanden. Boven het vliegveld, grauw als een dorpsstationnetje, vliegen heksen. Snauwende werksters keren de stoelen in de wachtruimte om en om en stoffen de pandabeer af van het Wereldnatuurfonds. Achter het loket dommelt een asfaltman. Uit de asfaltzwarte taxi stijgt de tombstone blues van bob dylan op. Koude ether stroomt uit het gat in de ozonlaag. Het verkeer bevriest. De stad versteent.

In een door en door koud vliegtuig, 4

Geketend aan een rookwolk. De maaltijd is zonder bestek. De rose stewardess dun als een appelsteel heeft geen armen. De maaltijd spot. Geketend aan een rookwolk. De vliegtuigklokken spotten. Wij vliegen boven het hazenland aan de zee. De illyrische reizigers snorven, snuffelen en eten koolsla. Zij smakken als rijksgebouwen waar een streepje doorheen loopt.

Uit de poel klimt de klok met op zijn rug een gouden gestalte, zij wuift naar mij; klein, in de diepte; naast de trouwe klok op de oever. Daar brandt een vuur, klein als een vos, daar klopt haar hart naast het hart van de klok. Uitgeput valt de klok in slaap en ligt daar nu nog naast zijn koperen atlas. De poel wordt een schelp, slaperig stralend.

In een door en door koud vliegtuig, 5

De bijna-eeuwigheid is om ons heen. Het vliegtuig is een stoffige smederij. Kalkachtige wolken bedekken het eeuwenoude fresco van de aarde en van de taal.

In een door en door koud vliegtuig, 6

De luchtstewardessen delen ‘Illuminations’ uit

Wij mogen met antennes op naar muziek luisteren. Wij mogen met etherkapjes op een film zien. Koude zuurstof snelt de oren binnen en de muziek van Flight 505.

In een door en door koud vliegtuig, 7

In de kleine ijskoude huizen hurken de ongeborenen. Daar zijn ook de gluurders en de verlorenen. En zij willen dat niet weten. Zij willen goed etend een rijk einde.

Het judast in de judaspenningen. Onvindbaar gemaakt door jezelf besta je niet meer. Het traklt in de beschaving. Geld klaverjast bij de dijkbeschoeiing. Geld, de kleine modderen popgroep van de eeuwige moeder. Van de eeuwige modder. Speelt luid.

Vis en lamp in de rivieren. Vis en lamp in de rivier.

Droesem speelt voor disneyland op de wijnrode hellingen.

Spotters' huizen branden. Spottershuizen branden niet. Spottershuizen branden. Spottershuizen branden niet.

Spottershuizen brandt hard, wil hard branden.

In een door en door koud vliegtuig, 8

Wij vliegen door de uitlegging van de blauwe lucht, wij vliegen door de uitlegging van de vuile lucht. Wij vliegen door gespiegelde perzië's en magnesia's. Wij, zevenslapers en kleine alices, hoedenmakers en relmuizen. Onze verbeelding vliegt en vaart en rent over luchtbruggen, onvervaarde poëzie die terugkeerde van een rondreis om de zon. Moede poëzie die uitgeput is als de aarde, die doodsbleek ziet als wenen na sigismund freud.

Onvervaard klopt haar hart. Onversaagd klopt de klok. Brandt het vosse-vuur.