De Revisor. Jaargang 14

[p. 70]

Lucebert
Exodus
fragment

er naderen de vlammende bergen
en o wat een zee zijn de bergen
ik ben begonnen geduldig
te zijn tussen haastige vlammen
want het licht dat gezien is ontstoken
tussen uw steile borsten
een kudde streng kijkende pijlen
wijst met de traagheid van pijn
nu alles is weggegaan
mij de weg aan
een stad gedood door een stoomboot
laagvarend als sluipende ziekten
verlaten heb ik met goudgeschilderde lippen
en dit gedaan heeft ook ulrich
schoon achter krakende maskers
want gade geslagen

de blonde orgels der wolken op de horizon
dof ontploffen en een volk
van padden is in de ruimte
zwaar en vergiftigend en ook
en ook naast mij kronkelen
de slimme en bedachte lichamen
van de rechtvaardige geesten
maar de ongezegelden
alleen waar is
dat wat in glinsterende gebouwen de dichters
zingende makend hebben aangeraakt
hare en zijne allerheiligste majesteit
zij van cyprus en die vermeld werd op patmos
zijn in koele zwarte takketorens een gloeiende appel

nog gaan de argonauten gaande
(want waar zijn zij nog) aan hun blauwe
donkerende ruggen schommelt het onschuldige water
en verdwijnend zijn zij als van middernachtelijke
torens gestrooide snippers
duizelende polydaukes witte hylos
hoe zijn zij gezien?
een hangende zee boven de bloedende ossen
ofwel de plots zwevende zilverorige honden
die wij daaglijks been en vlees gaven
op ons gebeente en vlees
dat was het laatste
wetende
onder gevaren vergaat het nietblijvende

maar wie jaagt en waarom gaan
aan de boom boven de baaierd
knapen-meisjesachtige bladeren verward opwaarts
als kneedde een hand haastig
de op donkre gronden drijvende oogappel of ook
als huilden de prachtige lippen
van het paardmens in de grassen
die van het volk dat
afgenomen de kracht van een oude god
en heeft met zwarte handen verdeeld
over gewas en waterwerken ent gebergte en de vol
tallig draaiende vlammen?
althans door veelkleurige kennis zijn zij
gelijk aan de nog slapende dingen
maar rijper
voor gewelddadige dromen open
dat het driestaartige voorhoofd
van een steeds groeiende storm niet zal rusten
zich zal roeren
aan hun hoornen ertsachtige of hun stenen borsten
waarna zij in hun cellen verzadigd
kwellen de aziatische reiziger
alsof deze een prijs gaf voor die nietige vernietiging:
het hoofd verlaten onder de gordel
want heeft hij niet vertolkt de zeer bedaarde ruimte
in een lied waarop de buik insliep
en droomde van de gevleugelde benen van hermes
die uit salamanders ontlook
dat geschiedde nog
toen voorkeurloos was en verwarmd het weten
door gedachten zichtbaar
tussen van hemel en aarde al de geslachten

in een verziend dwingende hitte huisde
ulrich die dit vlammen niet uitvond
gelijk alle zwijgende sprekers
hij wist van dit dooreen der waar- en gewaarwordingen

[p. 71]

 

in de elmerstrasse daar gloeide hij

 

kortademend tussen gordijnen

 

starend naar haar herfsthand

 

die een lentelichaam opstak

 

als waren haar jurk haar rok een oven

 

waarin aardewerken brandden

 

maar haar hals werd een blauwgewelfde vlinder

 

en haar heup een glazen koetspoort

 

daardoorheen rinkelend reden de moren

 

met de nog vochtige hauri-brieven van de frisse ochtend

 

die daarachter over rivieren aanschoof

 

met negen donkre trappen in de borst

 

omdat dit ook gaat opwaarts

 

met de elbe opwaarts

 

voorbij griebo griebo voor de bergen

 

en in de verlaten bedding zijwaarts

 

als rood verdorde snoeken

 

oud sachsische schepen arund

 

een sterke visser van drenkelingen

 

arund van ada ada de slanke

 

die de nacht jammerend op de rug wierp

 

in een slagschaduw dromend naar de oevers voer

 

over blauwgroen vallende slangen

 

met grote sneeuw in de keel

 

naar ulrich die met kermende wolken worstelde

 

tussen van de gewonde fonteinen

 

gespartel radeloos

 

omdat zij onder heerschappij verboden geheimschrift hadden onteijferd

 

zijn volk

 

met snachts zonaangebonden kattenogen

 

het tweemaal driftige ei verbrijzelden

 

want dit bedrijf en bedrog zij branden niet

 

het laat geen licht zien gelijk de inspanning

 

van het vluchtige lichaam van de wereld

 

dat een oordeel is een omarming:

 

zo draait de grote allessmekende storm zijn kronkelende vaas

 

boven een omzichtig voortstrompelend huis

 

waarom is uw mond

 

uw mond die macht maakte als een onzichtbare hand

 

schitterend als officieren zich wassend in de omvergeworpen dorpen

 

bij barbizone

 

 

 

daar was moed en onwetendheid

 

hier nu ingetogen zuchtende schommel

 

tussen japans vluchtige bloemen

 

en moest hij zo geluidloos gaan ulrich

 

ulrich vol verliefde vruchten

 

naar waar huivert en blaast de naakte koude

murphew, gevangen was murphew
ondankbaar en gevangen was murphew
terwijl de wijze man gelijk numa pompilius
die slechts met de nymphen regeerde
zijn mond opat en met vreugde uitdeed de ogen
de in jakkergehulde schilddieren
vanuit een gebiedend paspoort toegefluisterd
daar waar gezichten groeien boog murphew de zweep van zijn achterhoofd
gelijk ezau
maar die kwam met manvolk vanuit de aarde
als een bron van doornen op de voorgrond
doch alleen luid grommen kon murphew
rechtopstaand was hij de waterval
die weergalmt voor de zieke
de zeer weggeteerde nadir
o zingen
zingen op russische waters
en over as rijden met wonden
en mensen grijpen in de afgrond
ook uitermate lenig treurende vingers vouwen
rond een van het nest vrolijke vrouwenarm
en straten en bruggen bouwen
over vruchtbaarheid en vernietiging
kijk dit gebeurde murphew
achter zijn koestkalme deuren

eveneens hij is verdwenen
maar met een zak vol kinderzakdoeken
en stuiters en kersen en takjes zeemos
is samos is hij gezien
wassend kijkend naar het oosten
nog vroeg
overal plantte hij de wijnstok
dronk met zijn zonen zingend
als was de verminkte maan hun moeder
was de volwassen zon hun voedster
maar op bliksems dreven veel autoos
met krankzinnige lampen door de bergen
en de motoren ontbladerden
het groene jubelen van het voorjaar
daarom ging christus
een grot bewonen met de bokken en dan
geheimzinnig
ontstonden de vrouwen