De Revisor. Jaargang 14

[p. 7]

Koos Geerds
Allee

A patre

Huize Den Berg, de bomen zijn bedaard;
een kind raapt vruchten in de laan,
die er bezaaid mee ligt. De zon schijnt
lange banen, want lanen horen licht,
die voeren heel vertrouwd je voeten
langs stammen hoog en stil en recht,
die groeien diep hun lange wortels,
die jagen zwarte wolken weg,
die wuiven naar de blijde vogels,
die dragen maan en alle sterren.
Een kind raapt nootjes in de laan
van dubbeldikke rijen stammen,
die kreunen als het stormt,
maar nu - geen zucht te horen.
Elk jaargetij krijgt wat hij wil
van deze gulle bosallee:
de winter een sneeuwwitte jas,
de zomer frisdrank uit een glas,
haar handen strooien lentehagel
en zwierig danst zij met de wind -
er dwarrelt een blaadje op het kind.
Zacht voelt het koesterende licht,
het overschijnt de perspectieven,
waarin de stammen kaarsrecht staan;
die uitzicht leggen in de ruimte,
die reiken boven elk vergaan.
Licht is de aarde en niets doet pijn:
de zon doorschijnt de diepe lanen,
waar steeds een kind de vruchten raapt.

Et filio

D.i. de steile aardse gang,
die leidt door een verkend heelal
langs rechte stammen; ze hechten
diep in zelf ontgonnen grond,
ze trekken wolken in hun bogen,
ze binden lichtval aan hun voet;
ze spannen uitzicht naar de hemel,
ze schragen 's nachts het firmament.
Het zijn de oude hoge gangen,
waaronder de aarde zachtjes dreunt
bij het duwen van de jaarringen,
hun fundamenten registreren bevingen
als de tractoren daveren naar het werk;
seizoenen krijgen vorstelijk onthaal,
de wanden zijn décor van bliksem,
de slagen ratelen door de allee.
Hij overziet de eschatologie,
de oude aardse heerbaan van de boer,
die er met opgeheven hoofd passeert
omdat zijn vaderen de wereld wonnen,
waarin de stammen hecht geworteld staan;
die toekomst leggen in de ruimte,
die hoger wijzen dan het oog.