De Revisor. Jaargang 14

[p. 2]

[1987/1]

Geert van der Kolk
Geachte Mr. Flannerey

Mr. Phillips kon de naam van Winstons vrouw niet onthouden, doordat ze zoveel praatte misschien, en zo hard. Nu schreeuwde ze bijna, dat hij beter moest opletten, dat dubbel-zes altijd moet beginnen.

‘Opnieuw! Opnieuw!’ riep ze, ‘Deze telt niet!’, en ze schoof snel de stenen door elkaar en keerde ze om, twee tegelijk, met beide handen.

‘Ik moet even weg’, zei Maudlin. ‘Ben zo terug.’

‘Zeker weer bellen’, zei de vrouw van Winston.

‘Bemoei je met je eigen zaken’, zei Maudlin.

‘Doe 'm de groeten’, zei Winston lachend.

Hij stond ook op en liep door de achterkamer naar de trap.

‘Begrijpt u dat nou?’ vroeg de vrouw van Winston aan Mr. Phillips. ‘Dat ze naar de Red Lion Inn gaat om te bellen? Dat deed ze al voor u terugkwam. Alsof we hier in huis zelf geen telefoon hebben.’

Mr. Phillips moest omschakelen, van zijn dubbel-zes en het bier, toen Winston opstond, terug naar de telefoon en Maudlin.

‘Het is toch een fijne meid’, zei hij.

‘Een fijne meid met puree in plaats van hersens’, zei de vrouw van Winston, zo hard dat Mr. Phillips zijn stoel naar achteren schoof.

‘Dat kan haast niet’, zei Winston, die met een fles bier binnenkwam. ‘In het bureau voor de rijbewijzen, accoord, maar een schooljuffrouw met puree in haar hoofd -.’

‘Ik bedoel’, zei zijn vrouw boos, en op haar tenen getrapt, en zo hard, ‘dat ze denkt dat die vrijer op haar zit te wachten, daar in Londen. Die heeft toch al lang een ander. Zo ver van elkaar, dat kan nooit goed gaan. Nietwaar, Mr. Phillips?’

Omschakelen weer, van Winstons hand om de hals van de bierfles en de duim die het schuim van de rand veegde en de rug van zijn andere hand over zijn mond, naar Londen.

‘Ik heb al sinds de oorlog in Londen gewoond’, zei hij.

[p. 3]

‘Ik bedoel’, zei de vrouw van Winston ongeduldig, ‘Het leven is daar toch heel anders, met mannen en vrouwen.’

‘Wat weet jij daar nou van?’ zei Winston. ‘Jij bent nog nooit in Londen geweest.’

‘Daarom vraag ik Mr. Phillips toch?’ zei zijn vrouw.

Mr. Phillips probeerde van Winstons tweede slok naar Engeland te schakelen, en naar vrouwen, maar hij kwam uit bij zijn aankomst in Kingston en bij de begrafenis en de bus naar St. Ann's Bay begaf het onderweg, waardoor hij bijna te laat was.

‘Ik ben al een oude man’, zei hij.

‘Hoe laat is het nou in Londen?’, zei de vrouw van Winston. ‘Ik wed dat die vrijer nu een ander in bed heeft, en dan gaat de telefoon en dan zegt hij tegen haar: laat maar bellen.’

Winston schoof zijn stoel naar voren en begon te delen. Zijn vrouw leunde onmiddellijk voorover en omsingelde met beide armen de stenen en schraapte ze naar zich toe.

‘Wacht! Wacht!’, riep ze. ‘We moeten op Maudlin wachten. Anders loopt de stand in de war.’

Als de veren van een broedse kip zakten haar bovenarmen en borsten over de stenen.

Mr. Phillips schakelde automatisch van de begrafenis naar het staatspensioen en door naar Winstons bierfles, die nu leeg was.

‘Als ze hier belde’, zei de vrouw van Winston, ‘dan was dat ook beter voor u, want je kan altijd wat extra rekenen voor de service. Dat doet de Lion Inn ook.’

Mr. Phillips hoorde voetstappen op de trap en Winstons vrouw boog nog verder over de tafel en fluisterde: ‘Daar is ze!’

Winston keek over zijn schouder naar de deur en toen Maudlin binnenkwam, begon hij te delen.

‘Zo, goed nieuws?’ vroeg de vrouw van Winston.

‘Waar bemoei je je toch mee?’ zei Maudlin.

‘Geen gehoor, zeker?’ zei de vrouw van Winston.

Maudlin keek naar Winston.

‘Is de jury al uit?’, vroeg ze.

‘Zijn nog steeds bezig’, zei Winston. ‘Maar het is een uitgemaakte zaak.’

‘Maar hij ontkent toch’, zei Maudlin.

‘Natuurlijk. Maar ik weet hoe ze er uit zag, toen ze op het bureau kwam.’

Mr. Phillips stelde eerst nauwkeurig vast dat hij geen dubbel-zes had en probeerde toen naar het proces te schakelen, maar hij gleed er voorbij en kwam uit bij de lege bierfles van Winston.

‘Ik moet even naar beneden’, zei hij.

De vrouw van Winston legde haar hand op zijn pols.

‘Nee Mr. Phillips, dat moet u nou niet doen’, zei ze. ‘Het kan best met het huis, maar zonder drinken. Ik heb het u voorgerekend.’

‘Ik pas’, zei Mr. Phillips.

‘Dan is deze voor mij!’, riep de vrouw van Winston en ze legde haar vijf & drie en dubbel-twee open.

‘Dat kan niet’, zei Winston. ‘Er is nog een andere drie in het spel. Wat heeft Mr. Phillips?’

Winstons vrouw greep de pols van Mr. Phillips en rukte de stenen uit zijn hand.

‘Toch nog een drie!’ riep ze en ze stampte met haar voet, waardoor ze haar knie stootte tegen de onderkant van de tafel. ‘Let dan toch op, man!’.

Mr. Phillips schoof zijn stoel naar achteren en Maudlin lachte en zei: ‘Het is toch maar een spelletje, mens.’

‘Hoe kan je nou een pension houden als je nog niet eens een spelletje kan spelen’, zei de vrouw van Winston boos, en hard.

‘Kom nou Jezus’, zei Winston. ‘Dat pension hier, dat doe jij toch zelf.’

‘Voor Mrs. Phillips ja’, zei zijn vrouw. ‘Wist ik dat ze zo'n zoon had.’

Maudlin keerde de stenen en deelde.

Mr. Phillips bedacht dat hij zich wel het vliegveld van Kingston kon herinneren, maar Gatwick kon hij zich niet meer voor de geest halen. Toen bedacht hij dat hij naar Engeland moest schrijven.

‘Als het je niet bevalt hier’, zei Maudlin tegen de vrouw van Winston, ‘waarom ga je dan niet ergens anders wonen?’

‘En jij, waarom ga jij niet in Londen wonen?’ zei de vrouw van Winston.

‘Wat vertelde de zuster toen ze bij je kwam?’ vroeg Maudlin.

‘Dat hij zo dronken was en haar zo sloeg, dat ze zich niet meer kon verzetten’, zei Winston.

Hij lachte.

‘En dat hij elke nacht zo dronken was en dat ze zich elke nacht niet meer kon verzetten.’

‘En hoe lang ging dat al zo?’, vroeg Maudlin.

‘Ach hou toch op’, zei de vrouw van Winston.

‘Al maanden’, zei Winston, ‘ze kwam er net onder vandaan toen ze bij me kwam.’

‘Ach smeerlapperij’, zei zijn vrouw. ‘Ik pas.’

‘Ik ook’, zei Winston.

‘Dan is deze voor mij’, zei Maudlin.

Ze keek naar Mr. Phillips.

[p. 4]

‘Oh ja, ik pas ook’, zei Mr. Phillips.

Hij keerde terug van de begrafenis en van de kist die al dicht was, omdat de bus uit Kingston het onderweg begaf.

‘Ze is anders best knap’, zei Maudlin. ‘Waarom is ze niet getrouwd?’

‘Waarom ben jij niet getrouwd?’ zei Winstons vrouw.

‘Omdat iedereen het wist’, zei Winston.

‘Ik wist nergens van’, zei zijn vrouw. ‘Waarom heb je hem niet eerder gearresteerd?’

‘Ben je nou stom of doe je alsof?’ zei Winston. ‘Je moet toch eerst een aanklacht hebben?’

‘Natuurlijk’, zei Maudlin.

Mr. Phillips controleerde zijn zeven stenen op dubbelzes en met een vijfde kamer zou het misschien ook zonder pensioen kunnen, ik slaap toch liever in de achterkamer, nu staat Winston op om bier te halen.

‘Ook een voor mij, Winston’, zei Maudlin.

Mr. Phillips probeerde snel achteruit te schakelen, maar hij bleef steken en zei: ‘Winston -’, maar Winston was al in de achterkamer.

‘Al die maanden, dat is nog eens wat, he?’ zei Maudlin.

‘Ach wat, allemaal vuiligheid’, zei Winstons vrouw. ‘Wie heeft gedeeld?’

Mr. Phillips schoof zijn stoel naar achteren en weer terug en weer naar achteren, toen Winston binnenkwam.

‘Wat zei ze in de rechtzaal?’, vroeg Maudlin.

‘Dat ze zich zo schaamde, dat ze daarom niet eerder gekomen was’, zei Winston.

‘En waarom nu dan wel?’

Winston lachte.

‘Ze was bang dat ze zwanger zou worden’, zei hij.

‘Zo opeens, na al die tijd?’ zei Maudlin, en ze lachte ook.

‘Ik pas’, zei de vrouw van Winston.

‘Drie en vier, ik ook’, zei Mr. Phillips.

‘'t Zal je verbazen, hoor’, zei Winston, ‘hoeveel vrouwen nog niet weten dat daar wat tegen te doen is.’

‘Ja dat zal wel’, zei Maudlin. ‘Jij hebt er ervaring mee.’

‘Jij zeker ook’, zei de vrouw van Winston.

‘Ik bedoel op zijn werk, mens’, zei Maudlin.

‘Natuurlijk’, zei Winston lachend.

Zijn vrouw schoof de stenen tegen haar boezem en draaide ze om en ze fronste haar wenkbrauwen.

‘Ik hoop’, zei ze langzaam en triomfantelijk, ‘dat ze in Londen ook weten wat ze ertegen moeten doen.’

‘Oh ja hoor’, zei Winston. ‘Wat er hier tegen is wordt geïmporteerd uit Engeland.’

‘Wat is de stand?’ vroeg Maudlin. Ze pakte Winstons blocnoot.

‘Ik sta al op veertien. Nog eentje maar.’

Winston deelde, Maudlin kwam uit met dubbel-vier, Winstons vrouw met vier & zes en Mr. Phillips legde dubbel-zes aan.

Winstons vrouw riep: ‘He!’ en Mr. Phillips zei: ‘Waarom moet ik nou altijd geluk hebben?’

Mr. Phillips lag op de divan in de achterkamer, maar hij kon niet slapen. In de deurpost tussen de kamer en de hal hing alleen een gordijn en de vrouw van Winston snurkte in de zijkamer aan de straatkant.

Zelfs als ze slaapt kan ze haar mond niet houden, dacht Mr. Phillips. Het moet een herrie geweest zijn hier, toen moeder nog leefde. Of was het de hospita in Londen die ook zoveel praatte?

Mr. Phillips stond op en liep door de voorkamer naar de veranda.

Het gezicht en de stem van zijn moeder was hij vergeten, maar niet de geluiden van de nacht.

Als ik een deur in de achterkamer zet, dacht hij, en moeders kamer opruim - Winstons vrouw zal wel iemand van kantoor weten die wil huren. Misschien kan zij ook moeders kamer opruimen.

Na de eerste nacht en de nachtmerrie had hij in de achterkamer geslapen, op de divan. In de droom had zijn moeder de deksel van haar kist toch nog even opengedaan, op een kiertje, om welkom thuis te zeggen.

Mr. Phillips liep de tuin in om te plassen. In de badkamer had moeder al haar heiligen en spreuken opgehangen. Die moet Winstons vrouw ook weghalen.

Hij ging naar binnen en al in de voorkamer hoorde hij het gesnurk en hij stapte terug op de veranda.

Het licht in de badkamer ging aan en even later trok iemand de W.C. door en deed het licht weer uit. Mr. Phillips liep naar binnen, maar de vrouw van Winston snurkte nog steeds.

Als moeder nou twee jaar had kunnen wachten, dacht hij. Als ze tenminste maar een dag had gewacht met de begrafenis, dan had hij misschien wat meer zekerheid gekregen van Mr. Flannerey. Wat bedoelt u, Mr. Flannerey, dat je voor een pensioen in Engeland gepensioneerd moet worden?

Mr. Phillips liep naar binnen en door de hal naar de keuken. Hij ging aan de tafel zitten en keek naar de deur van de ijskast.

[p. 5]

Aan de straatkant snurkte de vrouw van Winston.

Aan de achterkant fluisterde Maudlin: ‘Wacht. Hij zit in de keuken.’

Mr. Phillips stond op en liep door de tuin en de geluiden van de nacht terug naar de veranda.

Geachte Mr. Flannerey, dacht hij, ik heb toch al die jaren belasting betaald?

De nacht was helder en rustig. Mr. Phillips probeerde de vleermuizen te volgen, maar ze schoten telkens omhoog en omlaag, goed zichtbaar tegen de nachtblauwe lucht, maar ze verdwenen zodra ze onder de kantlijn van de heuvels doken.

Een auto naderde en verdween over de kustweg. Doordat hij met zijn rug naar het geluid zat, kon hij niet besluiten of de bestuurder op weg was naar Ocho Rios of naar Montego Bay.

Geachte Mr. Flannerey, dacht hij, dacht u dat ik van een pension in Jamaica kan leven?

Een tweede auto kwam uit de andere richting. Mr. Phillips stapte de tuin in en liep naar de zijkant van het huis, maar het geluid van de motor draaide in een cirkel langs de flank van de heuvels en veegde als een stofwolk over het dorp naar zee.

Mr. Phillips leunde tegen de muur naast het raam van moeders slaapkamer.

Geachte Mr. Flannerey, dacht hij, en toen hoorde hij een lichte voetstap en moeders bed kraakte zacht en een vrouwenstem zei fluisterend: ‘Kom nu maar - hij is weggegaan - ik weet niet wanneer hij terugkomt.’

Mr. Phillips zette de nagels van zijn rechterhand in zijn linker bovenarm en de nagels van zijn linkerhand in het pleisterwerk van de muur en hij probeerde zich de stem van zijn moeder te herinneren, maar in plaats daarvan zei zijn hospita in Londen: ‘'t Is altijd hetzelfde! Altijd hetzelfde!’ en dan de vrouw van Winston: ‘Dubbel-zes moet altijd beginnen!’

Het bed kraakte zacht en de vrouw zuchtte en fluisterde: ‘Ik ben zo alleen hier - hij is zover weg - ik weet niet wanneer hij terugkomt’.

Mr. Phillips trok zijn nagels uit de muur en hij kroop op handen en voeten naar de veranda.

Geachte Mr. Flannerey, dacht hij, moeders dood, daar kon ik toch niet op rekenen?