De Revisor. Jaargang 13



[pagina 41]
Dai Wangshu Regensteeg Alleen, met een opgestoken paraplu van oliepapier, liep ik aarzelend in de lange, lange en verlaten Regensteeg, ik hoopte een meisje tegen te komen, een droevig, met wrok vervuld meisje als een sering. Ze had een kleur als van een sering, een geur als van een sering; ze was treurig als een sering, klaaglijk in de regen, klaaglijk en aarzelend; ze liep aarzelend in de verlaten Regensteeg, met een opgestoken paraplu van oliepapier, net als ik, net als ik slenterde zij stil, afgetrokken, bedroefd en somber. Ze kwam zwijgend dichterbij, dichterbij, en wierp een blik als een zucht, ze dreef voorbij als een droom, als een droom bedroefd en verward. Als een seringtak die voorbijdrijft in een droom, dreef langs mij voorbij deze jonge vrouw; ze ging zwijgend verder, verder, tot aan de vervallen bamboe schutting, en liep de Regensteeg uit. In het droevige lied van de regen loste haar kleur op, dreef haar geur weg, verdween zelfs haar blik als een zucht, haar somberheid als van een sering. Alleen, met een opgestoken paraplu van oliepapier, liep ik aarzelend in de lange, lange en verlaten Regensteeg, ik hoopte een meisje voorbij te zweven, een droevig, met wrok vervuld meisje als een sering. vertaling T.I. Ong-Oey De gedichten op deze en de vorige pagina zijn herplaatsingen; zij waren in resp. De Revisor 86/3 en 86/5 door misverstanden en technische problemen foutief afgedrukt.