De Revisor. Jaargang 13

[p. 54]

Ton den Boon

Stilleven met dame

Ik wijs Fanette - zo denk ik dat het hoort -
op het raam het wisselend landschap aan:
Ruysdael. Potter. Maris,
we kennen het traject;

kijk, een paard, dat huis had ik nog nooit -
vreemd, die wolken als je dat zo ziet,
denk je dat de jongste dag aanstaande is,
ze lacht, kijkt even uit haar boek,
For Godsake hold your tongue, lees door,
denk ik

de dood is een wit paard
dat langs het spoor te grazen staat
dat langs het spoor te grazen staat
dat langs - soms raak ik in paniek,
draaien gedachten in mij om.

‘Zie je dat paard. Op zo een
reed ik eens door Engeland;
toen kende ik je nog niet.’ Ik knik,
toen kende ik je nog niet, zoals -.
Haar treinraam spiegelt vaag
het me lezende gezicht.