De Revisor. Jaargang 13

[p. 44]

Jan Kuijper

Sonate

Ik hoor de stilte hijgend ademhalen,
de stilte die 'k breken en maken kan.
Ik had het nooit gedaan voor deze man
mij sloeg, pakte, pende met snelle halen;
vanaf die dag doe ik het nu en dan.
In slaapkamers dikwijls, en soms in zalen
(o grammofoonplaat, o clavecimbale)
breng ik een nieuwe stilte in mijn ban.

Ach maan, wanneer ik niet was aangeraakt
hoorden alleen uw hoge sferen dit.
Driehonderd jaar geleden is geslaakt
wie mij geslaakt heeft, als een snoer van git
over een boezem, in zichzelf volmaakt,
maar zonder dat, als gij, verschrik'lijk wit.

Ritmata

De vogelen hebben lange gezwegen,
want ik leef heden in de eeuwigheid.
Daarmee verlies je het besef van tijd.
Kom ik nou jou, of kom jij mij nu tegen?
Komt tijd, komt raad, weten we het terdege,
maar nu, pas op de plaats, is wijd noch zijd
een handwijzer te zien die ons bevrijdt
en afleidt van waar wij ons niet bewegen.

Hoe minne de minne met minnen ere -
ik had geen tijd dan voor dat ene ding.
Zo kwam het dat ik niet met jou omging:
te jong en oud om elkaar maar te leren
kennen. Kennen is zien, in een flits. Zing
met mij mee, na de zonsverduistering.