De Revisor. Jaargang 12

[p. 57]

C.L. van Minnen

Splendid isolation

Van eilanden het einde, Sirmio,
of bijna: breder loopt de weg
waar het water ieder ogenblik
zichzelf de hand reikt, naar het hart.

Een oud portaal staat in de steigers,
ingekleed in wapperende lappen -
steeds een glimp van wat daaronder,
moegelachen, heer en meester mist.

22

Ik kan het opslaan als ik wil;
men heeft het met gepaste schroom
bespied, beslopen, vastgelegd:
het kind dat voor de spiegel zat
en in het beeld zichzelf wou zien -
de vingers zagen niets dan glas.

Weer trekt mijn hand de lijnen na
van een gezicht, verwonderd als
een mond die onbevangen proeft,
en nu geniet, een smaak van vroeger:
onderhuids is er een ander,
een tastbaar sprekend spiegelbeeld.

Heroïsch

Het liet zich weerloos klinken in
de holte van bewogen handen:
geen lijn, geen plooi die onbedoeld
het uitgespaarde negatief
ontsnappen kon. Het kwam uit hem
en het had uit hem mogen zijn.

Hij kende de taal van het marmer,
en wie haar vloeiend spreken doet
in kleed en sluiers, gedrapeerd
tot een zichtbaar vertraagd moment,
vindt soms wat in is in wat aan is
en een even vorstelijk noemen.

En zo vond plaats een tweede ding,
een mens, die groeide in het beeld,
dat ooit naar niets gevormd werd dan
een stil gemis: het marmer week
en warmer met het uur. Een hand
beweegt, dan opent zij de ogen.

Zij dient zich bij haar maker aan
als draagster van het kleed, de naam
en zijn gedachte. Hij beziet
verrukt eenmaal wie leven gaf
en nemen kwam, gaat naar de wand
om beitels, hamer, en vertrekt.