De Revisor. Jaargang 12

[p. 8]

H.H. ter Balkt

1885

Het is een gegoede familie
Het huis in het grensgebied
met zijn zeven ramen, dooit
ieder komend jaar verder weg

De tafel staat voor de deur
De knechts leunend op de spaden
helemaal weggewerkt naar de rand
van de wintermiddag, 1885

Windstil, en het onaards licht
is van vroeg voorjaar of winter;
de twee driehoeken van de lucht
torsen de ledigheid van de komst

Blauwbekkend in december
de hele gelukkige hiërarchie
Misschien leeft de kleine pop nog
- een drietal van de vijf bomen

In het verdwenen huis kookt
dreigend, bonensoep of een ei
Nu een ontslapen fotograaf,
een distelvink of een meisje

Hartbrekend is de tafel, door
de meiden naar buiten gedragen
- doodsbleek als het huis
sidderen daaraan de twee kinderen

Er is een tafel naar de foto
gedragen met een sneeuwwit
kleed en daaraan gezeten, knarst
met zijn tanden de verdwenen eeuw

Dag Klaasje (zo heet de eerste meid)
Dag Dina (zo heet raad ik de tweede)
Dag, weggeroest fornuis en grootvadertje
zolder-diep in de grond

De grijze ruïnes aan zee

Mi doen die vremde wrede
zo onghemate lede - Hadewych

Driemaster kruipt over de zee
Waarheid, Bewustzijn, Geweten -
driestekelige koningskroon

Vlammetjes die ik op mijn hoofd,
arm hoofd, meedraag, de laatste
merovinger, in slaap bij zijn vuur

De barnsteenweg eindigt in zee
Wichelend, ver op zee, vervloeien
geesten van schepen van de ver-
overaars met opdrogende wieren

De lucht is een luidspreker
Dichte drommen, gestorven dromen
klimmen uit de napelsgele bussen

Een machtig centrum, een verre stad
uitgezet, lijken de muren -
Een verstomd, sprakeloos brein

Van boetedoening daalt de zee;
de kapel die Nescafé uitdeelt
beeft achter uitgeknipte vogels

De grijze ruïnes zijn de kronen
van die oude zeevaarders: waarheid,
bewustzijn en het geweten, hoofd-
letters met torens geschreven

Hier bij de wreedheid bedrijvende
door wreedheden getekende, duiveluitdrijvende
grijze ruïnes aan zee

[p. 9]

Aan de kerncentrales 1

Ik zag vier gehangenen:
lampen; spinnen aan hun draden -
de mens als de herfst, oude lamp
aan- en uitgloeiend in koude ruimten

Ik zag vier gehangenen, de waan -
schaduwen en de herfst: brandend
in takkenvuurtjes langs de bosrand,
takken van de wilde appelaar

In voorvaderlijke kruiken
klinken echo's niet te beluisteren,
wachtend tot de bladerenstorm,
tot de bladerenstorm voorbij is

Het verlichte huis in het bos
heeft vier wanden van bijlbladen
en de vier ramen zijn van ijzer,
en het licht is ook al van ijzer

Vier windstreken, aan de takken
van de appelboom, vier seizoenen
stuk voor stuk als herfst verkleed -
Vervaarlijk oogt de woudrand

Was het toen dat de deur vertrok,
dat de deur van huis ging?
De deur betrad de weg, als een zeil
bolstaand, reizend op de vier winden

Aan de kerncentrales 2

De sfinx is een bakelieten grafheuvel
Stralend van nevelig licht, verraderlijk
Ratelen galmt uit de ogen van de heuvel
Wateren knarsen in de groeve van de heuvel
Osiris' wassende maan daalt als een staf,
als een staf van aluminium en astatium

Een drinklied voor de giftige metalen
Hier sta je aan hun poorten, reiziger,
maar ze willen je opsluiten en tenietdoen
Wassende en afnemende maan, aluminium maan
schreit over Osiris en over de drinkers,
de rogge werpt zich neer op het veld

Daal maan, maan daal. Daal, raaf, daal af
Je bent hier, wachter, in de Mare Boreum
- de wegwijzers wijzen ernaartoe als een stad
maar het is de Sfinx-die-het graan-doodt
Scheer je weg, zwaluw, berk, raaigrassen
- tijd zal jullie oprollen als een geluidswal

Dat er een raaf aanvliegt die je ophapt
radio met elkaar toeklinkende windingen;
grijs bakelieten radiostation aan de rivier
dat straling dooreenmengt in zijn kelder
In een halo van vrieskou gluurt de maan
of het nog wel gaat maar het gaat niet meer