De Revisor. Jaargang 11

[p. 50]

C.L. van Minnen

Ter inzage

Men zag de lente goedgemutst
ontwaken en bedacht elkaar
met gaven van haar hand;
langzaam rekte zich de zon.

Met het licht viel een schaduw
waar ik ging, de dingen na
en ongemerkt gevangen in
een woord, mijn vrij geheim:

er is te lopen over gras
op blote voeten en ontdaan
van leeftijd elk en al te groeten,
en naamloos denken aan de wereld:

wat niet voorgoed is aangezet
staat, gespannen tussen vaag
besef van zomerkracht en angst,
alleen, hooguit ter inzage.

Renaissance

De zon komt kijken, het hoekhuis langs,
wat ik je schrijf. Ik ben te moe:
het kostbaarste is vaak het zwaarst
te dragen en vertraagt de vaart.

Teruggeleund wacht ik de uren
op om ze te grijpen bij hun jas,
maar loop de straat uit in de nacht
tot ik de stille bouwplaats vind.

Hier, waar de stad zich heeft bedacht,
is angst verbeeld en uitgesneden.
Een late trein geeft het signaal:
ik nader uit een ver verleden.

17

Ik ben op weg sinds koorts de onweersnacht
vervangen heeft in grijze schitterogen,
en weet dat elke sloot en klein station
mij nader brengen tot de horizon:

een boek, beklad door vorige bewoners,
waarin ik zonder vrees of hoop wat schrijf
van tekst en uitleg, licht gewist als straks
het uur om is - kon ik mijn les hier lezen!

De reis terug viel altijd zwaar, maar wie
zegt hoe ik reizen zal nu deze week
mij niet meer thuisbracht in het avondlicht?

Want telkens op een roodomrande dag
komt zij, de duif, en grift een zacht bewijs
dat vuur niet ongestraft wordt meegedragen.