De Revisor. Jaargang 11

Leo Vroman

Ach aarde toch

Kom hier aarde ach mijn lievelingsplaneet.
Waarom ik dan je klei niet wulpser zoen?
Omdat ik nog niet zeker weet
met wat voor lichaamsdeel ik heb te doen:

een borst - dan smaakt je melk naar benzine;
een bil - moet ik dan eens per dag op zij
of doe je alles op en onder mij?
een wang - wat is er dan zo aan het grienen
om en in je groeven - jij?

Mag ik dan eens naar je aandrang delven?
Lig ik voorover op het strand
hoe diep moet dan mijn hand weg in je zand
om je duinend bol te laten welven?

Of is het je buikroos waar ik mij mee voer?
Bejeuk ik jou als een verdwaalde
bladluis op een slechtbetaalde
uitgeputte lieve hoer?

Waar hoor ik dan het best naar binnen
in je aangebeden huid vol putjes?
Nu lijk je weer een koningin vol kutjes
waarmee ik overal en nergens mag beginnen.

Was je kleiner, waren we alleen,
had je iets dubbels om mij vast te knijpen,
dan zou ik jou meer menselijk begrijpen.
Nu wil ik zo maar ergens door je heen.

Zuig datgene van mij in je schoot
wat mij bijna gek maakt op ons leven
dieper en dieper tot ik even
gek zal zijn op onze dood.

Maar dit is paren met een drakenlijk.
Het heeft met jou al lang niets meer te maken.
Geen wakkere kan jou doen ontwaken
onder je slijmvliesdunne dierenrijk.

Als lucifers die op een stille mond
in het lipvet blijven knetteren
bommen zich wonden in je lieve grond
die voortaan in je nadood spooklicht etteren.

Wel rilt nog je gevoelig spek
wanneer je door een horzel wordt gebeten
maar al storten steden in je spleten
nooit ril je meer op de bedoelde plek.

Straks, als de zon zwart wordt en klein,
knel ik je lichte mummie in mijn armen
om je als een dwaalster te verwarmen
tot wij weer een wolk van grondstof zijn.