De Revisor. Jaargang 9

[p. 33]

Eva Gerlach

1

In dromen staat zij aan de horizon
kleurloos en tot veel groter hoogte dan
haar krachtens haar afmetingen toekomt
tegen het licht te aarzelen op de rand
van gezien en herinnerd worden. Plat
als in een album lijkt zij dichterbij
te komen, maar te laat: dood verplaatst mij
zodanig dat zij achterover slaat.

2

Ik zie haar zoals vroeger in de klas
juffrouw Van Beek, wanneer ik slaperig was
en mijn ogen wegdraaiden: tweemaal leek
zij vaag maar herkenbaar op wacht te zitten.
Als ik volhield, kwam doorschijnend in het midden
een kleiner beeld, dat snel naar achter week.
Dat was wat ik verlangde; het bleef maar kort.
Zodra ik goed keek, zat zij weer zwaar voor het bord.

3

De blauwe Douglassparren zijn verdwenen.
Het is al mooi dat het strafhok hier nog staat,
hetzelfde dak van gegolfd asbestplaat.

Dit schroefgat was de lens: ik kon ze vaak zien.
Afhankelijk van wanddikte en diameter
hingen zij ver van het ruisen in een mist.
Een kopstaand beeld, natuurgetrouw misschien,
maar zo klein dat ik dat nooit zeker wist.