De Revisor. Jaargang 9

[p. 59]

Marcel Koopman

Pluto

Zal ik het mos beschrijven of de laars,
de vingers of de kettingzaag
en zijt gij lieve lezers of een kraaienplaag
notoir belust op iets onoirbaars?

Ik sta in bijna-herfst, benen gespreid
en voel voorzichtig of de levensringen
binnen de bomen al gaan zingen
want als het hout verzacht dan is het tijd.

Maar niets beweegt, alleen de wind
is west en vochtig en het lijkt
alsof de herfst ieder jaar doder wordt,
de zon definitiever afgereisd.

Overal russula's en melkzwammen
crème en karmijn, mauve en geel
die eensklaps uit de zwamvlok exploderen
atomen stapelend in hoed en steel.

Waar gaan wij als de aarde stopt,
zal ik de laars beschrijven of het mos,
benen gespreid, duim op de knop,
zijn er nog knoppen in dit bos?

Het mos geeft antwoord aan mijn voet,
alleen mijn sapstroom is te sloom
en stuwt de kennis niet omhoog
tot waar ik hem herkennen moet.

Nu lageren de wolken zich.
Ik moet hier weg voordat de regen breekt,
methaangeur brandvlekt mijn verbleekt gezicht.

Is er nog weg uit dit moeras?
Het mos zuigt gulzig aan mijn laars
en uit de splijtzwam schuimt het gas.

Ik baan mij op de tenenspitsen
het pad waarlangs mijn leven kruipt.
Als najaar dat steeds nader sluipt
spreidt zich de dode adem van het splitsen.