De Revisor. Jaargang 8

[p. 34]

Leo Vroman

Net weg

Toen ik nog klein was en dit land nog niet
waren de meubelen onwankelbaar
de stoel een hut het kussen menselijk zwaar
en duister was de bron van mijn verdriet
's nachts voor het raam nog luisterende naar
het ruisen van de wind en van de wind het riet
en van het riet een slaapgeur in mijn haar
toen ik nog klein was en dit land nog niet

toen ik nog sliep van blindheid voor de nacht
hapten de wolven naar het ledikant
waar ik in voortjoeg door het belachelijk land
waar ik het landschap zelf van had bedacht
en het geloei van een onmogelijk mooie brand
verving de vrede met een vreselijke pracht
waarin mijn olifanten vredig streden want
dat was een oorlog die ik zelf had bedacht

Ik was een paard piloot pias misschien
even een panter van de waterpokken
mijn tantes torsten overdonderende rokken
en mijn ooms waren te groot om aan te zien
Ten slotte Winnetou met zijn geveerde lokken
en vandaag meer dan een halve eeuw sindsdien
stok ik toch even bij het aan doen van mijn sokken
en mis van toen mijn dagelijks gegrien
om zachte dromen die verdroogden tot hard jokken

Nu dat ik mij zelfs binnen dit gedicht
nog dichter bij de werkelijkheid vergis
waarvan de stem haast niet de mijne is
of niet ontstaat uit mijn gelipt gezicht
tentakel ik naar handig evenwicht
waarmee ik vlammen van verstand weg wis
waarmee ik al mijn branden heb gesticht
waarmee ik vuur maak voor mijn ergernis

en kan mijn armen al niet meer bewegen
nu mij een dode glorie is voorspeld
ik heb daarvoor een zilveren vleercocon gekregen
waarin ik opgesloten word vanwege
een of ander ver weerkaatst geweld
ik hoor de dure werkers morrelen tegen
de wand gegoten uit mijn eigen geld
een blikke stem hard aangezet vertelt
weer hoe veilig vrouw en kinderen zijn gelegen
ze liggen ergens dapper in een veld
onze oppermacht voorspelt dan ook geen regen

Ik krijg een puntmuts op die mij belachelijk staat
en waar mijn hersens eindeloos van zullen koken
ik mag vergeten dat het gaat om haat
onder mijn voeten wordt een vuur ontstoken
ik voel al hoe de wereld mij ontgaat
alle verbindingen worden met kracht verbroken
ik stijg van hun uiteindelijke daad
waar alles wat bestaat mee wordt gewroken
hier kom ik hoor en als ik bof
zie ik nog net de open en weer geloken
ogen van een kind voor ik ontplof

Toen ik nog klein was en dit land nog niet
waren de meubelen onwankelbaar
nu drijven continenten uit elkaar
en vervloeien naar een verveloos verschiet