De Revisor. Jaargang 8

[p. 13]

Hans Tentije

Gedicht

Binnen de verloren reikwijdte
onaf en onafgebroken 't niet kwijt te raken
gevoel van vervreemding -

tegen deze winterse lucht afstekend
waaruit 't niet wil sneeuwen hoewel ik wil dat 't sneeuwt
staat ze, alsof tussen 't toen en daar in
de kou de randen van haar silhouet
bijna schroeit

witgloeiend als rijp, als ijzel
maar zwarter, een diepere schaduw
die zich onverzoenlijk nestelt
vlak voor me op de vloer

waar we gingen gingen we liggen

omdat ik wilde dat ze naar tijm rook
‘Un bouquet de thym en décembre, une griffe
de sauge après neige’

de omtrekken waarbinnen ze zand en gras
zo gedachteloos van zich heeft afgeslagen dat ze die vult
of ze er nog was, halverwege de uitgebluste
meidoorns van de rellen en de laatste
vlieren voor de reep

onthutsend nergens als haar naaktheid
nu is, maar striemender - 't stroeve geluid van blote
voeten over de rulle paden
van 't binnenduin

wat tijm, voor december en later