De Revisor. Jaargang 8



[pagina 13]
Redbad Fokkema Tot den dood ontroerd Mijn goede vriend zit tegenover mij, getekend in een stoel, te wenken; hij is al dood. Als bode is geen stem van generzijds te denken. Licht en vogels gaan het raam voorbij in wilde lucht. Hoe heet je ook al weer? Gevoel van loze taal in doodse stilte knijpt.
De droom der bevrijding Voor weken wacht mijn witte brood op de kelderplank. Er zijn fietsen zonder houten wielen. Een lieve lust is poetsen van de schoenen. En wie trouwt, krijgt boter bij vis en kust de hele hap der bonnen. Dan komen dieven in de nacht en nemen alles van mijn gading. Ik ben weer bij.
Ontkomen aan de letter Mijn vader heette Jansen of met dubbel s dan kwam hij over de grens om in het werk. Dan weer stond hij voor mij als meneer en rookte een sigaar. Trouw bracht hij ons parolen van waarheid, voor vaderland en volk had hij geen woorden. Deugden kiezen zich geen schuilvertrek.
Een lied voor de week Maandag was wasdag als overal en later bij Dèr Mouw. De wasvrouw heet De Haas. Zweet en zeep droogt op de bleek en aan de lijn. Ik wou wat graag dat ik daar lag of hing. Ik zou zo wit willen zijn als een laken na de onheilstijdingen van preek en sportwedstrijden: alweer verloren en verslagen. Het elftal mist een redder in de degradatienood en in zuurkool schep ik ook geen welbehagen.