De Revisor. Jaargang 8

[p. 7]

C.O. Jellema

Uitzicht op heidelberg

De ransel op de rug, de gouddukaten
door moeders hand die meer naar melken stond
(mijn zoon, ik laat je gaan, wees gode
bevolen) ingenaaid, genoeg
voor twee jaar bonensoep met spek,
denk ik hem op de hoge brug, de burcht
in tegenlicht, de muren morgennevel
of gloeiend in de avondzon, vuur in
de vensterruiten, drieentwintig,
Wibbo, de zoon van Homme uit Oostwold,
vier eeuwen tussen ons, zijn zaad
in mij, 't geloof verzette bergen.
Hij slurpte bij het eten en het vet
verhuisde van zijn lippen naar zijn hand.

Zo tenger nog, en blond, een die mij volgde
in etalageruiten en zijn aarzelend
behaarde bovenlip trilt en verraadt
mijn tweede spiegelbeeld: niets tussen ons
dan huiver en de plotselinge lust
zaad te verspillen aan een ogenblik
van tweelingschap. Ons scheiden twintig jaar.

De hoge brug, grasvelden langs de Neckar,
kinderen met een hond en op een tennisveld
witte figuurtjes die geconcentreerd bewegen.
Weer ben ik afgeleid en zie mijzelf bekijken
licht, kleur en dat het voorjaar wordt;
abstracties om te overwegen: weer is,
wat ik hier zie, idee, een uitzicht op
herinnering, de stof waaruit ik straks
besta.

Hij duikt weer op in Dordrecht als

Wigboldus Homeri, doctor theologiae:
de droefheid die naar God is over
de zondehonger en de dorst, de vingers
verstrengeld op de brave borst, niet hij
verloren zoon: eert in zijn vrouw zijn moeder
en slurpt de soep als vroeger in Oostwold.