De Revisor. Jaargang 8

[p. 31]

Piet Meeuse

Interlokaal

I

Dit telefonisch landschap is het koninkrijk
der zwaluwen, die langs uitbundiger lijnen
de bedrading beheren dan mogelijk lijkt:

hun scheervluchten, geïnspireerd als ze schijnen
op het geometrisch voortgolvend krakeel,
beschrijven de lyriek van het spoorloos verdwijnen

van elk bericht in een volmaakte codering die veel
wegheeft van wat in die Japanse houtsnede
over het ritmisch raadsel van de zee wordt meegedeeld.

II

Mijn telefonisch landschap: vermomd als koperdraad
razen de stemmen over mijn intieme weiden -
een stilte waarin horen en zien me vergaat.

Wie dit panisch fluisteren aftapt moet bij de
zwaluwen te rade gaan, die tegen het blauw
in magisch schoonschrift het geheim afscheiden

dat het Babel der draden nooit prijsgeeft aan jou,
aan het eind van de lijn. Want al mijn woorden
stranden in je oor als vis waarmee de prauw

terugkeert uit de zee van die Japanse prent:
de vangst smaakt je maar half als je de storm niet kent.

Sterke tanden

't Zijn sterke tanden die het lachen dragen,
wist ik, schokkend, oog in oog met de maan
op het terras, een bierglas in de hand.

Of ik dronken was. Ik hief het hoog de nacht in,
blaffend. Iedereen was weg. Alleen mijn tanden
in hun dubbele kring stonden er nog en klapten

geestdriftig. Ik moest zo bijtend lachen (O,
maan, zo vluchtig bewandeld met zweefsprongen
door plaspoppen met zweetklieren, van hier

ontsnapt. O, o, ik eet je op, grote bloterd!)
dat het niet zonder tranen kon, die reepjes
koude nacht over mijn wangen legden. Toen

viel ook nog mijn glas aan scherven. Zeer gesterkt
keerde ik terug naar binnen, trots mijn tanden
dragend en bereid tot vèrgaande verwoestingen.