De Revisor. Jaargang 8

[p. 11]

Cees Nooteboom

Sneeuw

Alsof het in jouw hoofd niet sneeuwt!

Alsof ook bij jou de herinnering
er niet als sneeuw uitziet, sneeuwend
omlaag valt op alles,
en alles vervormt.

Een gedachte aan ons
daalt over het vroeger zo zonnige landschap.
Die tweemaal zachtglooiende heuvels, ginds,
in de bocht, bij die palmen,
dat zijn onze personen.

Zij liggen daar goed op het strand.
Boeken van ijs, sigaretten van sneeuw,
twee overgebleven toeristen
in de verleiding van ijsland,
geblakerd in licht van kristal.

Zo vergeten wij ons
en vallen, wit en geluidloos,
over alles van eerdere tijden;
wij dwarrelen, zwevend en dansend,
over het wit van iets niet.

i Maschi

De gemaskerde roeiers

kwamen voor hem,

de schaal die niet

mocht breken, de zo dunne schaal

van glanzende aarde

in hun boot.

Zij kenden het

duister waarin hij verkeerde,

zij waren zijn

lot en zijn noodlot.

Hij stond stil, zag

de kraaien op het stenen strand

die altijd de vogels

verjoegen,

zag hoe het web van de spin

sluier werd om de kop van de windvaan.

Hij hoorde het water.

Oneindig was alles.

Zijn gestalte tussen de omgekeerde boten,

het drijfhout tegen de steiger.

De roeiers streken hun riemen,

meerden, en gingen aan land.

Toen hoorde hij onhoorbaar het breken

van iets dat zo zacht was als ogen.

Een gezicht dat hij nooit meer

zou zien.