De Revisor. Jaargang 7

[p. 41]

Ad Zuiderent
Groen op het lijf

Winter en zomer woonde ik in 't groen;
de klimop hechtte aan het huis als ik.
Zelfs ging hij hoger: ook bij buren valt
alleen nog glas te zien, geen hout of steen.

Omhelzen en omhoog. Als op een schild
leek dit je tekst. Totdat de najaarsstorm
een tak losrukte die nu op het raam
zijn boodschap krast: een laatste dreigement
van die van muren hield om de cement.

Je hebt mijn voegen bijna leeggezogen:
de rest is niet veel meer dan een pakket
van losse steen. Wat haat ik dwang
van altijd groene schoonheid die als touw
mijn elementen bij elkaar houdt: jou.

Je hield te veel van waar ik ook van hield.
Hier staan je dozen, hier de vuilniszakken:
je wortels eis ik niet, alleen je takken.
Ik zet de bijl op één plaats aan mijn ziel.