De Revisor. Jaargang 7

[p. 10]

Willem Jan Otten

Pauwin

Als waar is wat wijsbegeerte leert
- bestaan is waargenomen worden -
dan besta ik. Geen vrouw bestaat als ik.

Aangestaard door honderd ogen,
als azen langs elkaar geschoven,
scherm van welgevallen ruisend
in de wind, doe ik alsof ik niet besta,
en trek, op zoek naar zaad, een nagel
door het rulgeschraapte zand.

Al sloeg ik nu mijn ogen toe, dan nóg
zou ik ze zien: pupillen gloeiend
op de binnenzijde van mijn blik.

Wie geldt zijn oogopslag? Het duifgroen
van mijn hals kaatst nauwelijks licht,
of gaat het daar niet om? Ontvouwt hij zich
om vóor te zijn wat hij verbeeldt dat ik
wil zien - een waarheid achter zijn vertoon,
een blik die hém de ogen neer doet slaan?

Overzaad

Zonder schaamte - raadsel onblusbaar
als weten dat je eens bent gemaakt -
geen liefde, geen bevreemding, geen zaad.

Of het nu smelt in het laken
van een voordelig hotel,
plakkend een man uit zijn slaap houdt,
opdroogt, of 's morgens door werksters
ontdekt en in de gang op een hoop gegooid;
of bewaard, tot pegel ingevroren,
in de lade van een laborant;
of op dinsdagmiddag,
in close-up, onder pseudoniem
(terwijl in het gangpad ouvreuses
elkaar hun breiwerk tonen),
gestort op een meisje met armen
vol rode speldeprikken;
of zich hals over kop, in kuddes,
westwaarts westwaarts beweegt
in een vrouw die de pil heeft geslikt -

gedenk het, het zaad: geen man
in wiens hoofd niet ergens,
tussen moederlijke lakens,
de herinnering slaapt aan
een jongen van veertien
die zich paradijselijk schaamt.

[p. 11]

1 Mei '80

Tussen traangas en verveling
ligt een buitenkans: de dag
van evenwicht. Mannen dragen
ramen door de straat, verplaatsen
zon. Ik kijk een winkel aan -
geen evenbeeld. Zo zelfgemaakt
ben ik niet vaak, de ruiten
zijn verdwenen, trottoir
is zacht, de klinkers zacht.

That more merciful rome

Balken wiekten als mikadostokjes
door de hemel. Een ooievaar tilde
het dak van de fabriek. Het wachten is nu
op barbaren met ijzeren ballen en
onder hun snelbinders tupperware.

Heden ben jij Piranesi. Het is
ochtend. Je geniet het privilege
van een ruïne, skelet dat steun
aan geheugen biedt en toch al leegte
belooft: ruimte vlak voor je voeteneind.

Tussen jouw Romeinse wimpers zie je
de ramen waarachter, te 16.30,
typistes zich opstelden in rijen van tien
om te zwaaien naar hun verloofden,
en deze ramen maken baan voor éen
oneindig raam waarachter de stad
die is en toch niet. Zie, elke steen
die valt uit jouw uitzicht opent verschiet:
een doek van Magritte dat ziet op
een doek van Magritte, een gat in de stad
om, liggend in ochtendlijke lakens,
een stad in te zien. Je kent deze stad -
nooit is hij er niet; te zien is hij nooit;
toch zou je zonder hem de stad nooit zien
als een stad. Je weet dat hij lijkt op de stad
waar je bent. Of niet? Tussen jouw wimpers
schemert een stad die, zodra je hem ziet,
verdwijnt in fabriek in ruïne verdwenen.