De Revisor. Jaargang 7

[p. 34]

Leo Vroman

Eerst nog het uitgestelde ogenblik

De eeuwen van voorgoed vergaan
komen eindelijk aan hun einde
we naderen het meer verfijnde
gasvormige bestaan.

Het kind van aldoor gruizelend graniet
vluchtte voor de haastig marmeren wolven
brak zich een weg door de versteende golven
en is er al sinds jaren niet.

De boom die in zijn diepst patroon
het antwoord had op zestien vragen
liet zich obsceen in schijven zagen
en wordt nu eindelijk gewoon.

De maagd met haar gewassen haren
en in haar buik het liefste ei
golft van de grassen in de wei
en legt zich keurig om te paren

terwijl zij vredig wordt bevrucht
ziet zij naderen ziet en hoort ze
de kernbom in de blauwe lucht
ziet ze het zwart geschilderd woord
glimmen in het morgenlicht
het drukt zich, eindelijk uitgeraasd
op haar net nog onverbaasd
eerlijk extatisch aangezicht.

De heren aan de horizon
zich zodoende goed verdedigd
achtende en ook bevredigd
vergaan net zo.

Hoeveel van mijn liefde wordt
- goedenavond dames en heren -
binnen uw verkoolde kleren
in uw kolkend gas gevoeld
als onze ruimte binnenkort
wereldloos wordt opgewoeld
en in elkander stort?

Wordt wakker zuigend van genot
dat wij bedekt zijn met de kussen
van alles alle Jezussen
Boedaas Mohammeds en God.

De leider die het gezoen niet hoort
vraagt erom het wordt zo luid
dat het hele lappen huid
van hem afslurpt en vermoordt.

Ongenietbaar zilt en zoet
is de smaak van levend bloed
ik weet niet of ik lachen moet

want eeuwen van voorgoed vergaan
komen eindelijk aan hun einde
we naderen het meer verfijnde
gasvormige bestaan.

Maar eerst nog het uitgestelde ogenblik
met dinosauriërs en dinoflagellaten
jullie allen Tineke en ik
langs overwoekerde overzeese straten
wijd en eeuwig als een speldeprik.

[p. 35]

Groente vlees en aardappelen

Ik droom nog tussen de levenden en de doden
en vraag naar de verkeerde heen en weer
elke keer te laat maar elke keer
struikel ik over de tenen van hun goden
want iets kijkt in het donker op mij neer.

Ja, ik word oud ik loop op slappe sla
ik word andijvie van vervelendheid
prei zelfs, overal waar ik even sta
wortel ik bijna vast en breek weer vrij.

Planten in de ban van okseldorst
laten als ik hun fijne armen hangen
het licht valt door hun grote dunne wangen
maar ook de naderende vorst.

In de lichtbries van het ochtendgloren
als alle bomen in zichzelf vergaderen
zo veel beslissend over zo veel bladeren
kan ik mijn eigen aderen voelen horen.

Als ik van slaap naar buiten treed
zie ik tussen kale iepen
het voetpad waar wij vroeger liepen
tot een cementrivier verbreed.

Als ik verstenend verder ga
kan ik de lantarenpalen
van de hoofdweg net nog halen
indien ik alles oversla.

Met het verschrompelen van de wouden
zou ik die het liefste worden
desnoods voor boerekool gehouden
bebraakt op kleine kinderborden.

Ik heb als groente opgeschept
mijn leven uit elkaar gezegd.
Als brussels lof te vroeg verlept
moet ik nu slapjes klaargelegd.

Alles wat ik ben en schrijf
zou ik het liefst zo op zien eten
mijn liefste vrienden en vriendinnen
wacht even met het onderlijf
ik zal proberen niet te zweten
je kunt vast aan mijn borst beginnen.

Het jeukt het helpt ik raak verward
in vers en vleeswerk van het hart
Geniet mijn lymf in demitasse
mijn bloed in ondoorzichtig glas

O wat prettig lijkt mij dat
dan mogen allen die dat willen
het papje uit mijn ronde billen
zuig ze maar volkomen plat.

Dan vlug voordat ze gaan vergelen
en toch als een speciale gunst
serveer ik als mijn bron van kunst
aardappels - ja, mijn edele delen.

Mijn liefde was voor iedereen en
die kwam gedeeltelijk van daar
je lieve wereld hing zo zwaar
als lood tussen mijn benen.

Krak en de geur van hersenbrei
of havermout komt eindelijk vrij
krak daar komt de sterke geur
van het hersen-ei voorgoed naar boven
de pijnloosheid is niet te geloven
de dromen! nieuw geluid nee kleur
bloedbloemen in huidland tussen de vezelbomen
en sappen kussen het kussensap...

Maar alles wat je kreeg was vlees.
Dat lieve en gezonde sterven
van kooksla is bij mij bederven
wat je laat staan is been en pees,

geen wortels die naar aarde ruiken
geen stevig slim en slapend zaad
dat door jouw buik de grond in gaat
en wingerd wordt en wilde struiken.

Laat mij maar liggen lieve schat
met alles wat ik nog bevat.
Hoe kan ik bedaren in je mond?
Eenzaam ben ik op mijn best
een beetje moe een beetje mest
parende met de grond.