De Revisor. Jaargang 7

[p. 30]

K.P. Kaváfis
Vroege gedichten
vertaling G.H. Blanken

De zeeslag

Wij zijn vernietigd daar bij Salamis.
Ach en wee, moeten wij zeggen, ach en wee.
Wij bezitten steden als Ekbatana en Susa,
en Persepolis - de mooiste plaatsen.
Wat zochten wij daarginds bij Salamis,
dat wij er vloten brachten voor een zeeslag.
Nu zullen wij teruggaan naar ons Ekbatana,
we zullen gaan naar ons Persepolis, naar Susa.
We zullen gaan, maar niet als vroeger daar genieten.
ai - ai, ai - ai, ai - ai; die zeeslag, waarom
moest die gestreden worden, waarom verlangd.
ai - ai, ai - ai, ai - ai; waarom moesten wij
op expeditie gaan, waarom alles achterlaten
en gindsheen trekken om jammerlijk een zeeslag te gaan leveren.
Waarom moet het zó zijn: nauwelijks heeft iemand
de vermaarde steden Ekbatana, en Susa,
en Persepolis, of dadelijk verzamelt hij een vloot
en trekt uit tegen de Grieken voor een zeeslag.
Ach ja, zeer zeker; laten wij verder niets meer zeggen:
ai - ai, ai - ai; ai - ai, ai - ai.
Ach, ja inderdaad; wat blijft ons verder nog te zeggen:
ach en wee, ach en wee.

oktober 1899

Behalve de 154 gedichten, vertaald in Verzamelde Gedichten I (Athenaeum-Polak & Van Gennep), schreef K.P. Kaváfis nog vele andere, die buiten dat officiële oeuvre zijn gebleven. In een tweede bundel zal professor Blanken een vertaling van 95 jeugdverzen en anekdota geven. De groep anekdota, ‘onuitgegeven’ verzen, omvat al die gedichten welke Kaváfis om uiteenlopende redenen tot zijn dood in zijn portefeuille heeft gehouden. De meeste daarvan zijn pas in 1968 bekend geworden door een uitgave van de Griekse Kaváfis-kenner G.P. Savidhis.

[p. 31]

Kunstbloemen

De echte narcissen wil ik niet - en ook van lelies

houd ik niet, noch van echte rozen.

De alledaagse, de banale tuinen sieren ze. Hun vruchtvlees

wekt bij mij verbittering, moeheid, en verdriet -

ik ben hun schoonheid moe, hun vergankelijke schoonheid.

Geef mij kunstbloemen - glorie van porselein en van metaal -

die niet verwelken, niet vergaan, met niet verouderende vormen.

Bloemen van de uitzonderlijke tuinen van een andere wereld,

waar Beschouwing, Ritme, en Inzicht wonen.

Ik houd van bloemen, gevormd van glas, of goud,

getrouwe gaven van de getrouwe Kunst,

geverfd in kleuren, mooier dan die van de natuur,

en bewerkt met parelmoer en met glazuur,

met ideale bladeren en takken.

Hun gratie krijgen zij van wijze en zeer zuivere goede smaak;

zij zijn niet vuil ontsproten aan de modder en het slib.

Als ze geen aroma hebben, zullen wij zoete geur uitstorten,

zullen wij vóor hen geurige olie branden, vol sentiment.

februari 1903

Groot feest bij Sosibios

Mooi was mijn namiddag, bijzonder
mooi. De zee van Alexandrië, prettig vlak,

wordt heel licht geraakt, gestreeld door onze riemen.
Zo'n verademing is nodig: zwaar zijn de zorgen.

Laten we nu en dan de dingen ook onschuldig zien en vriendelijk.
Maar jammer genoeg werd het avond. En kijk, ik dronk ook alle wijn op;

er is geen druppel in mijn fles gebleven.
Het is nu tijd, helaas, ons weer te wenden naar de andere dingen.

Een roemrijk huis (de alom vermaarde Sosibios en zijn goede
levensgezellin, om het zo uit te drukken) noodt ons tot zijn feest.

Wij moeten weer terug naar onze intriges - en weer
onze onverkwikkelijke politieke strijd ter hand gaan nemen.

juni 1917