De Revisor. Jaargang 7

[p. 14]

Henk Romijn Meijer
Hier rust Vatsyayana

De honden keerden zich soms aan het eind van de wandeling plotseling om en schoten weer van hem vandaan, terug naar de modder en regen van het terrein om zich te wreken op wie ze de regen had ingestuurd. Alleen met zijn ergernis verwenste hij de dieren hartgrondig, de handen diep in de zakken van zijn ijzige jas. Regen sloeg in zijn gezicht en hij wist dat fluiten en roepen geen zin had. Op hun tijd kwamen ze terug, de één een lip trekkend tot een scheve grijns, de ander baldadig. De wandeling had langer geduurd dan zijn bedoeling en hij had zich verheugd op het einde. Zijn auto stond opzij van het draadkabelfabriekje, geparkeerd waar de weg dood liep en lege spoelen naast elkaar achter een hek waren gezet. Timmy, de oudste, was als eerste verdwenen, op de vleug van een geur, en Tovar was haar gevolgd. Ze haalde haar in, één wollig oor uitdansend boven haar platgeregende kop.

Het begin van regen was tegenzin. Terugdeinzen bij de geopende deur van de auto, je moest ze naar buiten duwen, oppassen dat ze niet terugsprongen, hun vacht na twee of drie druppels schuddend in blinde verontwaardiging. Dan, als de regen ze doorweekt had, raakten ze in een staat van roekeloos plezier. Desperado's van de verdwijnende vlakte, de dood aan afgedwaald wild.

Vincent blies op de fluit aan de riem en zette opnieuw de wandeling in. De honden waren nergens te zien. De regen smoorde het krijsen van de fluit. Ze onderzochten misschien de greppel aan de voet van de spoordijk opnieuw, of drongen zich opnieuw onder de afrastering door van de bouwput waar een bouwvakker dreigend een stuk ijzer op Tovar gericht had en na zijn dreiging gegrijnsd dat het een grap was geweest. Verontrustende humor: ze hadden een hekel aan honden op hun gebied, de drollen troffen hun in het hart. Op dikke laarzen slikten de bouwvakkers in oranje en gele gewaden door het drassige land en schreeuwden van tijd tot tijd naar elkaar en naar hun overdreven machines. Ze hadden minachting voor nette regenkledij.

Op zijn minst zou hij terug moeten naar het kanaal en waarschijnlijk verder: onder het viaduct door voorbij de pomp die pompte in potsierlijke schokken. Hij liep op een gebied van immense verplaatsing: de geest van omwenteling ademde over de vlakte. Drijfzand suisde in buizen en vrachtwagens stortten hun ladingen modder. Elke lading was een heuvel waarin de honden tot over de knieën wegzakten. Uit de zij van een heitoren pufte een wolkje stoom. Aan de grens van het land was nog een sloot waar riet groeide en naamloos bruin spichtig struikgewas. Soms zat opeens een konijn of een haas vlak voor zijn voeten. Als hij zich bukte sprong hij op tot een zigzag-vlucht over het veld, de honden er achteraan tot ze het spoor bijster waren en hijgend en kwispelend opheldering kwamen vragen. Achter de sloot lag een onafzienbaar opgehoogd land waarover een weg zou komen.

Echt wegraken deden ze niet, al leek het er soms van te komen.

‘Neemt u ze wel eens mee op de jacht?’ vroegen ze hem. ‘Het zijn toch jachthonden, die twee?’

‘Je zou ze wel kunnen africhten,’ zei hij vaag.

Een man die een pruik droeg en voortdurend glimlachte vertelde hem hoe gehoorzaam zijn mormels waren. Iedereen in Vincents buurt had gehoorzame honden, snelle en humane methodes van africhten.

‘Terriers,’ zei Vincent. ‘Valt niet mee. Terriers gehoorzamen niet graag.’

Ze trokken een scheef gezicht en een hulpvaardige man onthulde hem in een zwaarwichtige duitse tongval hoe het hem lukken zou om terriers te dresseren, zonder woede en zonder geweld. ‘Want ze willen wel,’ zei hij steeds in die tongval, ‘ze willen wel als ze voelen dat het hun baas menens is.’

Hondenkennissen maakte je op dit gebied. Zelfs na een jaar wist je niet hoe ze heetten.

Vincent liep voor schut over opgespoten terrein. Hij floot naar zijn honden. De bouwvakkers lieten hun traxcavators rusten. Hun rh8lc stond in onbruik. Ze zouden hem kennen

[p. 15]

als iemand die 's middags stokken weggooide en soms nogal onbeholpen achter een hond rende. Op het open gebied bande hij gedachten aan school uit. Leraar was hij tegen wil en dank en zodoende viel het wat mee. Hij hield al meer orde dan vroeger, al was het geen discipline. Discipline benauwde hem zoals het gezelschap van collega's hem benauwde. Wat was natuurlijker dan kinderen die juichend om zijn tafel stampten, hun meetlatten als één man op de bank lieten knallen, sarrend in groepsverband. Zo hoefden ze tenminste geen misdrijf te plegen.

Hij blies hard op zijn fluit en een bouwvakker dook heupwiegend op uit zijn hok, floot snijdend terug op zijn vingers, woof een ontuchtig gebaar. Heupwiegend zakte hij af naar een gele cabine, een machine sloeg over, schraapte, begon ratelend te draaien. Smerige rook doorbrak een verstopping in een van de pijpen, een deurtje kletterde open en dicht.

‘Neemt u ze wel eens mee op de jacht?’

Hij vertelde aan één van zijn hondencontacten dat de honden even bang waren voor knallen als hijzelf, al verdroegen ze een dood beest beter dan hij.

Hij beklom het opgehoogde gebied, drassig roggebrood waarover een strook asfalt gelegd was waarop soms grote bedrijvigheid heerste. Van hier kon je de auto's op de weg in de verte aan de hoge flatgebouwen voorbij zien gaan, te ver weg om iets van ze te horen. Hij schreeuwde. Zijn roepen verwoei en opeens zag hij Timmy en Tovar in volle vaart naar de verte rennen waar hij net vandaan kwam. Hadden ze zich achter een struik verstopt zoals hij zich soms verstopte? Ze waakten erover dat hij zijn trekken thuis kreeg. Toen hij deze plek ontdekte wemelde het er van het wild. Hazen, konijnen, een enkele fazant... Ze waren steeds verder teruggedrongen, verder het terrein in, ze verlegden hun holen. Ze lieten hun gangen uitkomen in het roggebrood en onder de dorre struiken aan de kant van de sloot van waar ze voor gevaar konden vluchten naar de ringweg om zich tegen vrachtauto's te pletter te rennen. Een soort dorp ontsproot aan die weg, halve maan van half afgebouwde steenrode huizen, de ruiten nog wit bekrast. Altijd lag er wel een konijn tegen het wegdek geplakt. De hazen waren wijzer: ze kozen de richting van de spoordijk waar ze uit zicht konden springen over onbegrensd braakland, een witte flikkering van een staart in de verte.

Een jaar lang was er weinig gebeurd. Niemand had onheil herkend in het gedierte op rupsbanden dat zich vertoonde alsof het de wei ingestuurd was na trouwe dienst. Caterpillar heette het en het groef in één dag een greppel. Minder naief dan hun meester bleven Timmy en Tovar soms op een afstand blaffen tegen de graaiende klauw, de kalkoense nek. Zelfs Timmys staart stond recht omhoog, het korte haar op haar rug overeind getergd tot een donkere baan. Grassen en plantjes groeiden warrig door elkaar en distelachtige struiken staken soms een doom in een poot die plotseling treurig geknakt bewoog in de lucht tot Vincent hem had genezen. Een mansdikke afvoerpijp nam een zwaai in de bek van een kraan.

Vincent hield van het heien, het trage, onverzettelijke ervan, het gesjor om de betonnen staaf op zijn plaats te krijgen, de zware stoot en de terugslag. De paal gleed soms schrikbarend gesmeerd naar beneden en stokte opeens. Een man trok aan een touwtje, het wonder gebeurde, je zag nooit precies hoe het ging. De mensen die heen en weer liepen begrepen elkaar. Ze hielden elkaar de hand boven het hoofd. Philips pensioenfonds legde het fundament van de toekomst, een hond stoof op Vincent af, aan een baas ontsnapt of een bazin die zo'n flat bewoonde achter het stille verkeer op de weg. Een wollig dier dat zijn onstuimigheid inhield bij een verregend karkas. Verlangend naar het geuren van dood in zijn vacht rolde het zich in het rottende overschot.

Hoe kwamen de beesten waarvan je de resten zag rotten aan hun eind? De pels verregend, tot perkament verhard, weer verregend, het oog een zwart rottend gat in regen, wind, drogende zon?

Zijn honden kenden zijn altijd gelijke gang. Ze popelden, stortten zich bij het fabriekje uit de auto en draafden een kwartier langs de spoordijk, Tovar van tijd tot tijd bijtend in Timmys flank om haar op tempo te houden. In de bedding van de greppel ontstond soms paniek in een hoog piepen als één van de honden op wild was gestuit.

Vincent zocht altijd naar papier, hopend op een onthulling. Een boodschappenlijst, vlees, groente, fruit, frisdrank: geen enkel nader besluit. Wat een zonderlinge manier van denken aan voeding! Alsof je zou kunnen vergeten dat je nog