De Revisor. Jaargang 7

[p. 11]

Willem Jan Otten
Zon, vrouw, kamer

Om tien uur komt zij op.
Vestigt koel een blik
op mij, een lijst, een zuigeling,
gewaterverfd bewijs
dat ik bekeken werd
al vóór ik wist dat ik bestond.
Niets te zoeken brengt zij
alle hoeken aan het licht.
Gaat als een volgspot schuins
de boeken na, elke rug
een naam. Wie volgt wie?
Zij raakt mijn schoonschrift
aan. Ik kijk omhoog -
te laat. Zij sluiert zich
in ongelapte ruiten.
De schaduw van mijn pen
wijst nu mijn navel aan.
Twaalf uur. Ik draai me om
en zie, recht achter mij,
een venster in de muur,
waarin, in brand, een man.
Maar zij gaat door.
De spiegel brengt verlossing,
kort, zij raakt verdiept
in wat zij denkt dat inzicht is.
De kamer is nu blond.
Pas tegen theetijd neemt zij
afscheid, smeulend in behang.
(Zij heeft dan en passant
het meisje dat daar hangt
verdronken in de baren
van haar eigen verf.) Ik knip
de lichten aan. Mijn dag
begint. Lampen kijken niet,
zij zijn van mij, en staan.