De Revisor. Jaargang 6



[pagina 21]
Wilfred Smit Nagelaten gedichten Pastorale Deze morgen is te vroeg opgestaan met al z'n stemmingen en kleine vogels - een paysanne heeft het grootste mensenhart ter wereld op haar schoot; het kurken woonhuis drijft achter haar langs de velden af en een bas-buffo zingt éen, twee vier dorpen verder: kom gaan wij het wonder zien.
Camee Sprekend, maar stilgezet en met de korte tong van éen die in bewondering voor een roserood tempeltje niet weet wat te zeggen - en de kenner op zijn beurt diep in bewondering gestoten, blijft als verstomd bij dit antiek hoofdje, langzaam met blos opgevuld.
Conservatorium Als de muzieken gaan opgeborgen worden weet ik - owee Androesja van Bohemen gaat met Marie-Therèse mee; als de muzieken allang weggeborgen zijn maar niet Androesja, niet Therèse's cel weet ik, wist het altijd wel - zwarte Androesja tussen haar benen.
Vallende ster Misschien word je een kermiskind met lampjes inplaats van ogen, misschien een schuitje aan het rad ook in donker voortbewogen; doe maar of je prins neon bent die van z'n moeder gemogen had, maar niet kon, van trappen viel - de hardste blauwe en de hoge.