De Revisor. Jaargang 6


Willem Jan Otten Verre vrouw Was ik de slimme godin dan vermomde ik mij als jouw vriendin en kroop ik nu jouw dromen in, je hoofd dat heel ergens anders ligt en adem haalt en (wie weet) wat fronst en ik zei: schiet op! Ga de was doen bij de zee!
Hoe roep ik het wakker? Het ligt voor het grijpen, als druiven voor een schim: de stem vol etenstijd, moeder, schemering, sirene uit het keukenraam, echo tussen de bomen van het plein, en ik, tot honderd tellend, rek mijn verdwenen zijn. Gehoord zojuist als toen intakt? Iets riep me uit mijn dommel, bond me aan mijn vol verstand, ik luister, hart in keel, zo dicht er bij was ik nog nooit. Niets dan oor dringt door, het tuiten als vanouds, watten, krakende proppen, ze moeten mijn slaap voor stemmen van buiten verstoppen.