De Revisor. Jaargang 6

[p. 27]

Robert Anker

Verdwaald in Mani

Het hoofd regeert en stuurt de auto
de kaart uit, zoekt naar wegen voor een hart
dat op de heenreis achterbleef, ondersneeuwde.
Stof wolkt in de spiegel.
De kinderen zingen achterin,
vrolijk, nog geen weet van zwerven
tussen bijna maar nooit helemaal.
Er wordt geschoten: jagers of vendetta.
Is dit een dorp? De vrouw
kent de namen niet,
heeft taal met geiten,
wijst op de bron voor onze dorst,
wijkt in huis en trekt de ladder op.
Verdwaald in Mani, telkens weer.
Hier tellen kruispunten niet meer,
een licht steekt op dat zichzelf voorbij
in grijzen uitloopt, richting schuwt.
Er is iets mis (een zekering?):
clignoteur en klok zijn stuk,
verraad van de benzinemeter.
Als de voorruit onder steenslag
weggehamerd is
waait ander uitzicht binnen.
Het netvlies loopt vol water en herinnering,
smeltpunt van sentiment en daar doorheen
een landschap dat nooit wijken zal:
in de diepte van de baai
groeit een eiland en vervloeit
in duizend vormen voor het oog
zich hecht tussen zee en lucht,
in een luwte van de tijd.
Het pad houdt op,
wij moeten met het beeld volstaan.
Plotseling doen jagers van de luchtmacht
een aanval op ons spreken, wind steekt op,
de kinderen willen cola en patat.
Ja, we gaan nu echt terug
en vinden heus de weg wel.
Maar geen lamp voor als het donker wordt,
geen raam voor onze schaamte.
Maar de branding achter oog en oor
die door het hoofd moet.