De Revisor. Jaargang 6

K.P. Kaváfis

Onderlinge samenhang, naar Baudelaire

De geuren inspireren mij zoals muziek,
zoals het ritme, zoals mooie redes,
en het stemt mij blij als Baudelaire
in harmonieuze verzen al datgene uitspreekt
wat de ziel in haar onzekerheid zo vaaglijk
voelt in vruchteloze emoties.

‘De Natuur is een tempel waarin levende
zuilen soms verwarde woorden
laten horen. De mens gaat daar
door dichte wouden van symbolen, die
hem met vertrouwde blikken gadeslaan.

Zoals langgerekte echo's van ver weg
samenklinken in een donkere en diepe eenheid,
in een eenheid, onmetelijk als de duisternis
en als het licht, zo is er een samenhang
tussen de kleuren en de klanken en de geuren.

Er bestaan geuren, fris als de huid
van kinderen, zoet als de hobo klinkt,
en groen als weiden.
En andere zijn er,
rijk, verdorven, triomferend, die
de vervoeringen van geest en zinnen
bezingen, en de uitgestrektheid hebben
van grenzeloze dingen - zoals amber,
en muskus, en benzoë, en wierook.’

Hecht niet alleen geloof aan alles wat je ziet.

De blik der dichters neemt het scherper waar.

Een vertrouwde tuin is de natuur voor hen.

In een donker paradijs zoeken de andere
mensen al tastende een weg die moeilijk is.
En de enige lichtglans, die soms als een
efemere vonk het duister van hun voortgaan
verlicht, is een gevoelen - even maar -
van een toevallige nabijheid, die aantrekt als magneet -
een korte nostalgie, een huivering van één ogenblik,
droom van een uur van zonsopgang, een vreugde,
onverklaarbaar, plotseling stromend
in het hart en plotseling verdwijnen.

(aug. 1891)

Vertaling G.H. Blanken