De Revisor. Jaargang 6

[p. 10]

H.H. ter Balkt
Slechte knechten

Ik schrijf een anti-ode
aan mijn gebrekkige knechten
mijn hart, mijn gal

mijn sluwe hersenen
altijd gebrand op langslapen
in hun dubbele hooiberg.

Aan de steilewandrijder
tegen de maagwand die echo's
oproept in zijn zoutzuurput!

Een lied voor de schaapskooi
waar mijn schepers hokken,
mijn twee zwarte schapen.

O, louter slechte knechten
luiaards verspreid op mijn erf,
onder een hemel van zout vel.

De onnozele kameralieden
die mijn oogbol richten,
want zij richten naar binnen.

Ik schrijf een defekte elegie
voor mijn knechten, wreed volk,
maar zij horen mij niet.

Hoofdpijn zit op de trappen
in mijn grijze museum;
mijn personeel ruïneert mij.

Winter is 't in mijn Soniënbos,
houthakkers gestuurd door Sneeuw-
witje spitten de haarwortels uit.
Lummelaars en slampampers
zijn mijn dienaren de organen,
in de vakpers hooggeroemd!

Mijn hart is een appelplukker,
klimt op de treden van de ladder,
daalt de laddertreden àf.

Een vreemde boomgaard is dat
waar appelplukkers werken
die al klimmend niets plukken!

Verkleind staat een hooischudder
in een stofhoek van het hoofd
en werpt roest neer.

Gelauwerde hardlopers
waren mijn knieën en hielen
als eens Achilles en Hermens.

Grof tuig, uitvaagsel zit
in hersencellen gevangen, rookt
wreed de hersencellen uit...

Mijn knechts roken en zuipen,
zij maken een tapperij van mij,
een huis vol slecht volk!

Ze hangen rond voor de schiettent
van het autonome zenuwstelsel,
hun windbuksen in de aanslag.

Zij spijkeren plakkaten aan,
roerige taal in mijn straten:
zij roepen de opstand uit!

[p. 11]

 

Ik geef jullie loonsverhoging,

 

de helft van het rijk maar

 

dicht het lek, verf de gevels.

 

 

 

Liever dan hard te werken

 

liggen de schuitvoerders en koks

 

op vetkussens in discotheken.

 

 

 

Guerrilla! Guerrilla

 

voert 't hart tegen de lever

 

en de hersens tegen de tong.

 

 

 

Elektrische Centrale,

 

slaapwandelaars aan de panelen,

 

zendt bliksemflitsen uit

 

 

 

naar geloverde hoogspanningspalen

 

wortelend naast mijn kanalen

 

en mijn inwendige Rijn en Waal.

 

 

 

Aken drijven daar rond

 

geladen met duistere lading:

 

oud nieuws; proviand voor de muiters.

 

 

 

Aken varen daar rond

 

tot dicht onder de luiken geladen,

 

hun akkordeon speelt voor radar.

 

 

 

Op alle beslikte oevers

 

mesjokkeme roeiers en vissers,

 

bruggenbouwers met waterhoofd.

 

 

 

Werkvolk onder mijn rose hemel

 

hart, gal, hersens: verlakkers,

 

dat duurt zo niet lang meer...

 

Ik verstop jullie flessen

 

voerlui op mijn winderig erf

 

want jullie mennen niet!

 

 

 

Ik zing een anti-ode aan 't grauw

 

dat mij jonast en uitzuigt,

 

mijn ongehoorzame organen.

 

 

 

Rebellie hurkt om mijn vijvers,

 

stofwolk waait op mijn erf

 

onder voetgestamp luid en dreigend.

 

 

 

Op geheime plaats en kwaad uur

 

zal het stadje h.h. ter balkt

 

door komplotten van het volk

 

 

 

met zout bestrooid als Carthago

 

voorgoed onvindbaar vallen;

 

zijn centrale; al zijn muren...

 

 

 

Als je slechte knechten,

 

slechte knechten in huis haalt

 

dan zal je dat overkomen.

 

 

 

Raas dan op de staantribunes.

 

Trappel en lach in de stadions

 

om zijn knechts, zijn slechte knechten.