De Revisor. Jaargang 6

[p. 2]

[Nummer 5]

H.H. ter Balkt
Waar de burchten stonden en de snoek zwom

I

Een sneeuwlaag over de jaren
op 't tegeltableau van de velden,
jagers en boeren onder loodglazuur.
De hoogspanningsdraden zijn barsten.
In een kring van dichtslaande deuren
liggen de akkers waar de poorten stonden.
De torentjes met blauwe leien
vielen in achttientweeëntwintig om
en de slotgracht knakte de graat
van Methusalem de legendarische;
zijn jas in kamoeflagekleur
loste op in de opdrogende
slotgrachten rondom de leien.
Aan tegelwanden, snoekgroen, in de hoeven
met stenen van de burchten gebouwd,
staan zijn graten op de plattegronden
en gravures van de kastelen.
Op de tegels bevroren vissers en jagers,
ruiters oud als uranium.
Loodglazuur, insnoering loerde
op de aan alle haken ontsnapte,
tot de dag dat de gracht als een kist sloot
het deksel met de breedte van zijn schubben
met hierogliefen donkerder en donkerder
en zijn woeste roem uiteenviel
in lijntjes van ruiters en paarden
stilstaand op de bruggen voor de burchten.

[p. 3]

II

Wagens, houten wagens al
zolang weggereden, niet meer te zien
Ook in die lijst woei de vrieswind
maar alles was zoveel eenvoudiger
Het vlonder groen als een snoeksrug
kraakte gewoon onder de wielen
En alle koetsen kwamen altijd terug
Die niet terugkeerden waren
verzonken, gewoonweg verzonken

De torentjes als een eikeldop
van de burchten waren de bakens
voor het hogere en het lichtende
De dingen waren geregeld; het was juist
dat er jagers en kleine vissen bestonden
Eeuwenlang ontwaakte de avond
stipt op tijd, en wierpen de snoeken
met het uiterlijk van disc-jockeys
zich flonkerend op hun horigen

Daarna kwam vuur, zonk de landadel
gehoorzaam als 't koperen gewicht
aan het klokmechanisme. De dagen
schuifelden als dronken voerlui voorbij
de lissen en de neergehaalde bruggen
En hij ziet ze niet langer, verzonken
torens, ondergestoven vissen, gezonken
wagens en vlonders, de opspringende
snoek in zijn lichtjaren ver meer

III

Een hooiwagen staat
bij opdrogend water.
Inklinkend, inklinkend.

Op de weg krimpt het paard
en bij 't water de hazelaar
(inkrimpend, inkrimpend).

Van de hooiwagen klimt
de visser, bij elke stap
kleiner, kleiner en kleiner.

Hier was ooit water!
Hier zwom de groene snoek
breed als een paard-en-wagen.

De snoek noch de visser,
de visser noch het paard,
het zand noch de wagen.

Elkaar ontmoetend
worden éen korrel zand
snoek, visser en water.