De Revisor. Jaargang 6

[p. 35]

Elly de Waard

Het meertje, rimpelloos, weerspiegelt meer
dan aan zijn randen is te zien,
uit struiken steken takken diep de hemel in.

Niet de met witte staarten wippende konijnen
of het gele licht dat schemert van de boerderij
maar verder dan het veld, toch dichterbij,
even onzichtbaar tussen het riet
verlaat een damp het water, wade die zich
verwijdt, alsof de adem van de avond
zijn oorsprong vond in die mond.

Roerloze sluier, open theunisbloem -
een uil sluit met zijn roepen
het bos hermetisch toe.

*

De wereld is zo wijd, al is het op dit smal terrein,
waar struiken, nu het avond is, gaan slapen
en in dromen met hun blaadjes leven maken.

Alles is vreemd in deze minderende schijn
waarin het licht een koepel wordt,
stolp, die zich dempend legt op takken.

Geen maan, sikkel van zand.
De nacht staat hemelsbreed over mijn stappen
tussen het purper van Wijk aan Zee
en het neon van Egmond.
Is er een maan? wordt het al licht?
mijn hart loopt om het huis
terwijl ik slaap, ik hoor het gaan.
O onverdragelijk te moeten wennen
aan de komende voetstap van een onbekende.
Welke deuren staan er open op het waaien?
en slaan onregelmatig in de nacht
zonder toegang te bieden, zonder uitzicht?

*

Het zich samenballen van hout
in de natte schemering wijst op kracht -
de kleine silhouetten van de bomen maken zich donkerder
los uit donker, glanzend van bast.
Verzet zich op te geven,
de nacht met nacht gestraft.

Vijver

Fluweel gemarmerd water,
fluwelen karper ademt.

Hoe hoger de zon stijgt
hoe meer er aan het licht komt
van dit schaduwrijk.

Totdat weerspiegeling
zich mengt met dieper zien.