De Revisor. Jaargang 6

Jos Houtsma

Luxuria

zeer wereldvreemd wand'len de professoren
in lange toga's over 't kerkplein,
beleefd glimlachend tegen hun confraters
wier bezigheden en belangen hun ontgaan,
wier vaktaal ze niet spreken, maar gelukkig
spreken ze niet, ze kijken elkaar alleen aan.

het lijkt misschien een troosteloze stoet,
maar laat ik u verzekeren dat in
het hoofd van elk van hen, heel diep
verborgen in het geurig weefsel
zich minstens één herinnering bevindt
(ze worden opgenomen door de wind
en buitelen fantastisch langs de huizen,
over kapittels en gotische bogen)
aan een verrukkelijke zomerdag,
aan hangend haar, aan flikkerende ogen,
en een gebroken stem - luxuria!

Dum loquimur seges alta viret, maturiet, aret.
Canescunt violae, lilia fusca cadunt.^*

Terwijl wij praten
wassen de aren,
rijpt de oogst,
de rozelaren
vergaan,
de lelies staan
verdroogd.

* Hrabanus Maurus (Carmen 37)