De Revisor. Jaargang 6

[p. 33]

Elly de Waard

De zon schijnt in het wit gelaten
wit van rozen, tint roomkleurig lover
dat aan bomen zich om vruchten schikt.
Zo rustig is het in dit
middaguur, het neigt naar herfst
maar is nog volop zomer.

*

Het raam is open op de late herfst, de nacht verdreven.
Het zachte ruisen van de wind in bladeren
die overbleven. Het licht door ouderdom
getemperd, nadag van het jaar. Het gras,
bewasemd al door winter,
verleent het landschap een glazuren staar.

De dood is anders dan wij denken, als onszelf.
Niet de benauwde duisternis van smalle uren
aangekleefd door anderen dan die ons lief was, maar
de helderheid van kou, kristal, alleen zijn, winter,
van wat duurt - steen
die zich slapend afzet in een ooghoek van het heelal.

*

Zo iemand hoef ik niet te zijn
die zich geweld aandoet -
het wennen aan wat wordt gedaan
is al genoeg.

Hoe tussen het seringengroen de bloemen
ongevraagd opstaan moet ondergaan -
bedenk wat een geluk dat de gezichten
van narcissen schreeuwen zonder gerucht.

De smidse van de merels in het bos
lost zich niet op door zelf te klinken -
en zonlicht dat als gloeiend ijzer stolt
wordt niet met schrik geblust.

Mij is wel liever wat in slaap
gehavend door de winter kwam -
ook schaduw biedt zijn raadsels aan,
wakker in rust.