De Revisor. Jaargang 5

[p. 23]

Eugenio Montale

De duiker

In slow-motion tekent de duiker
een spinachtige arabeske
en misschien dat met dit teken zijn leven
samenvalt. Wie op de springplank staat
is nog dood, dood wie na de sprong
naar het trapje zwemt,
dood wie hem fotografeert, nooit geboren
wie de daad ophemelt.

En is dan levend

de ruimte waarvan iedere beweging leeft?
Meelij met de pupillen, met het objectief,
meelij met alles wat zich vertoont,
meelij met degeen die vertrekt en degeen die aankomt,
meelij met degeen die bereikt of heeft bereikt,
meelij met degeen die niet weet dat het niets en het alles
twee sluiers zijn van het onuitsprekelijke,
meelij met degeen die het weet, met degeen die het zegt,
met degeen die het niet weet en rondtast in het donker
van de woorden!

uit: ‘Diario del '71 e del '72

Mijn muze

Mijn Muze is ver weg: je zou geloven
(zo denken velen) dat ze nooit bestaan heeft.
Als ze al bestond, draagt ze nu de lappen van de vogelverschrikker
die moeizaam werd neergezet boven een schaakbord van wijnranken.

Hij wappert zoals het uitkomt; hij heeft de moessons doorstaan
en is overeind gebleven, zij het wat verfomfaaid.
Wanneer de wind bedaart, beweegt hij nog steeds
als om te zeggen: ga onbevreesd je weg,
zolang ik je zie, geef ik je leven.

Lang geleden is mijn Muze tevoorschijn gekomen uit een donker
hoekje in een toneelatelier; het waren niet de eersten de besten
die in haar gekleed gingen. Op een dag raakte ze vervuld van mij
en was daar trots op. Nog één mouw heeft ze nu
en dirigeert daarmee een kwartet
van rietstengels. Andere muziek verdraag ik niet.

vertaling Hans W. Bakx