De Revisor. Jaargang 5

[p. 10]

Leo Vroman

De vuistslag en de nachtegaal

Een vuistslag van geringe waarde
verspreidde zich over de aarde.

Zo ging zijn ongeschoold kabaal
ook door een kleine nachtegaal.

‘Nou’ floot het zangertje, ‘dat is
daar beneden ook niet mis.

De indruk die ik zelf maak
is nooit zo ongetwijfeld raak.’

De vuistslag hoorde dit zoet fluiten
en wou zich ook zo kunstig uiten.

Terwijl de nachtegaal van een verkeerde
leraar Oosters Boksen leerde.

Moraal:
Ontploffingen die willen zingen
zijn allerakeligste dingen.

of:
Nachtegalen die echt slaan
daar heb je meestal weinig aan.

Het gele en het groene riet

‘Ik zie of hoor jullie haast niet’
zei het gele tegen het groene riet.

‘Dat zijn gewone moeilijkheden
voor staken die zijn overleden’

antwoordden de groene biezen
en bogen soepel in de liezen.

De wind rees midden in de nacht.
Een grijze dichter ook, en dacht:

‘Wat suist zo luid langs gindse vliet?
Het gele riet, het groene niet!’

Moraal:
Goed dat geen mens het graf in gaat
in zulk een kakelende staat.

[p. 11]

Olifant en kakkerlak

Door middel van zijn slurf sprak
een olifant tot een kakkerlak:

‘Grond, kan het zijn dat ik soms praat
tegen iets dat echt bestaat?’

‘Beslist!!’ brulde de kakkerlak
die daarbij haastig overstak

van groef naar groefje in een teen
nogal onder Olifant's been.

De olifant keek hard omlaag
en zei: ‘ik zie - ik zie heel vaag

wat hooitjes: praat jij tegen mij?’
Hij deed een stapje dichterbij...

en van de kakkerlak nu kleefden
twee pootjes aan de grond en beefden.

Drie andere landden op de voet
van Olifant, maar niet erg goed.

De zesde poot was hier noch daar,
maar niemand zocht daar eigenlijk naar.

De losgescheurde sprieten waren
nog informatie aan het vergaren,

maar geen der natte stukjes lijk
lag nog binnen hun bereik.

Moraal
Alles heeft toch wel zijn kanten.
Ook interviews met olifanten.

De dichter en het zwarte gat

‘Zwart ruimtegat, is het echt waar
dat je zo klein bent en zo zwaar?

Dat zonnen in zichzelf verdrinken
en tot zo'n puntje moeten slinken,

dat hun planeten, hun nog verse
leven zich die punt in laten persen?’

‘Ja, maar wat leeft voelt zich zo zacht
als zeepschuim in elkaar gebracht.’

‘En ben je zwart doordat geen licht
weg kan stralen uit je gewicht?’

‘Ja maar je hebt me toch gevonden?
Een stofje van miljoenen ponden,

ik zoog slechts leegte uit de dingen,
en die niets waren, die vergingen
maar nu zie je eigenlijk pas
het zonnestelsel dat ik was.

Daar leefde ook een aarde bij
met lange dieren zoals jij.
Hun kinderen en hun meesterwerken
daar kan je nu pas iets van merken.
Als straks jouw land hier binnengaat
zal je eens zien wat niet bestaat.’

‘En Tineke? Moet zij met al
mijn grote verzen tot een bal
en met New York tot een zwart
puntje verkleind, verhit, verhard?’

‘Ik maak daarvan het mooist gedicht:
het kleinste met het grootst gewicht
donker van de dorst naar licht,
daarbinnen vindt ze ook jouw gezicht,
daar kan je krimpende beminde
haar liefde opgesomd hervinden!’

Moraal
Niets te worden is niet zo naar
zolang je weet waarmee en waar.

of:
Ach windeiberg van atomen,
hoe dicht wil je bij mij komen?