De Revisor. Jaargang 4

[p. 11]

Habakuk II de Balker

IJzel en de brem

In de hoekjes van de ogen huilt het
Zienderogen wordt de winter een keel
Het is de keel van de winter die krast
De brem op de akkerrand is bevroren

De brem op de akkerrand was geelzwart
Winter hurkte als een kraai op het dak
Zwart en wit, en kraste uitzinnig
Toen ijzel op de straatweg tokkelde

IJzel tokkelde op de straatwegen
De gele brem strakgespannen, een harp!
Takken hingen zwaarder van de ijzel
Tinkelend inde benige oostenwind...

In de dunvingerige oostenwind tinkelend!
Zulke ijle muziek klinkt op uit de tuinen
Brem op je akkerrand: zwart toen dooi kwam
In de hoekjes van de ogen huilt het.

Hond regenboog

Hond Regenboog is heel goed
en kijkt naar de blauwe heuvels.
De blauwe hellingen zijn rustig.
Onder in het bos woont Oidipoes
die soms naar de put vliegt.

Hond Regenboog wordt gauw moe
maar droeg eenmaal een oude vos
die waanzinnig traag geworden was
uit het bos met de vijf spechten
en bleef nog maandenlang trots.

Op haar witte poten schommelt zij
bruin en zwart, als een boodschapster
naar het roggeveld om het te groeten.
In haar ogen, een beetje rood van
ouderdom, gaat het vossebos onder.

Oidipoes is de geest met de hoed,
Hond Regenboog is de goede hond
die het erf bewaakt tegen libellen,
met vrolijk zwaaiende staart en tong.
Hond Regenboog leefde acht jaren.

Zo zachtjes betraand is de wereld
en Hond Regenboog weet dat, kreunt
soms een beetje of blaft wat
alsof ze andere vossen verwacht,
traag van gang, maar die niet komen.

Roggeveld verduistert en rust.
Sluimering gaat om in de heuvels.
Een groot hart heeft Hond Regenboog,
hart zo groot als de blauwe hoeve
en rood hart van nacht en avond.

Eén zonsopgang vond hen samen, Hond
Regenboog en de goede kat Konrad,
Geest Oidipoes roerend in het putwater,
drie personages in jassen gewikkeld
opt putdeksel, kijkend naar de heuvels.